Tylko Bandera – naprawdę?

Często słyszymy, że współczesna Ukraina tak naprawdę nie ma innych bohaterów jak Bandera i nacjonaliści z UPA. Dlatego nie można obrażać się na władze w Kijowie, które odpierając agresję Rosji muszą budować morale armii na wspomnieniu tych, którzy z Rosją walczyli.

To fałszywy punkt widzenia. W historii Ukrainy są przecież też takie postaci.

Piotr Konaszewicz-Sahajdaczny herbu Pobóg (1570- 1622)
był hetmanem wojsk zaporoskich w służbie Rze­czypospolitej, tzw. kozaków rejestrowych, będących na żołdzie królewskim. To jedna z wielu postaci historycznych, która w piękny sposób łączy Rusinów (Ukraińców) i Polaków. Był wy­bitnym wodzem i strategiem. Jego wojska wielokrotnie broniły granic Rzeczypospolitej przed Moskalami i Tur­kami. Zaprzyjaźniony z królewiczem Władysławem IV Wazą, w 1618 r. poprowadził na Moskwę 20 tysięcy kozaków, by wspomóc woj­ska koronne. Brawura i od­waga dowodzonych przez niego wojsk kozackich uwi­doczniły się również w bitwie pod Chocimiem w 1621 r.  Był nie tylko zna­mienitym rycerzem w służbie Rzeczypospolitej, ale również człowiekiem wykształconym i dbającym o wykształce­nie innych. Ukończył Akade­mię Ostrogską w Ostrogu. W Kijowie wspie­rał materialnie klasztor, w którym powstała z  Akademia Kijowsko-Mohylańska.

Iwan Mazepa herbu Kołodyn (ok. 1639–1709)
hetman kozacki Ukrainy Lewobrzeżnej, Kawaler Orderu Orła Białego. Dążył do uniezależnienia Ukrainy od Moskwy. W 1705 r., wobec planów Piotra I likwidacji Hetmanatu, Mazepa podjął tajne rozmowy z Rzecząpospolitą i Szwecją, które doprowadziły do zawarcia w 1708 r. umowy między Mazepą i Stanisławem Leszczyńskim, której gwarantem był Karol XII. Po ujawnieniu porozumienia, wojska Piotra I spaliły stolicę Hetmanatu – Baturyn i wymordowały jego mieszkańców, zaś Rosyjska Cerkiew Prawosławna obłożyła Mazepę klątwą, formalnie nieodwołaną do dnia dzisiejszego, choć deklarowaną jako nieobowiązującą. Odbyła się też symboliczna egzekucja hetmana. Po przyłączeniu się do Szwedów Mazepa dowodził wojskami kozackimi w bitwie pod Połtawą, gdzie 8 lipca 1709 r. rozegrała się decydująca bitwa, zakończona wielką klęską wojsk szwedzkich. Mazepa wraz z Karolem XII schronił się na terytorium Imperium Osmańskiego, gdzie zmarł. W historiografii rosyjskiej Iwan Mazepa jest przedstawiany jako zdrajca Rusi i prawosławia.

Symon Petlura (1879-1926) 
polityk, publicysta, wojskowy, naczelny dowódca wojsk Ukraińskiej Republiki Ludowej. Dążył do zbudowania niepodległego państwa ukraińskiego niezależnego zarówno od wpływów Rosji bolszewickiej, jak i „białej” Rosji. Był jednym z inicjatorów powstania ukraińskiej armii. Zawarł sojusz wojskowo – polityczny z Józefem Piłsudskim, na podstawie którego wspierał siły polskie wyzwalające Ukrainę (wyprawa kijowska). Kończący wojnę Polski z bolszewicką Rosją traktat ryski spowodował wycofanie międzynarodowego uznania dla Ukraińskiej Republiki Ludowej, a Petlura, przebywający kolejno w Polsce, Budapeszcie, Wiedniu, Genewie osiadł w Paryżu. Został tam zamordowany 26 maja 1926 r. przez Szolema Szwarcbarda, który miał tak dokonać zemsty za wymordowanie jego rodziny w okresie rządów petlurowców. 
Petlura zwalczał zachowania antysemickie i karał dopuszczających się pogromów. Zabójca był bolszewickim uczestnikiem walk na Ukrainie i najprawdopodobniej agentem GPU. Historycy uważają, że ten zamach był następstwem przewrotu majowego Piłsudskiego w Polsce. Bolszewicy mordując Petlurę chcieli zapobiec odnowieniu sojuszu polsko-ukraińskiego.

Pawło Szandruk (1889-1979)
generał  Armii URL. Walczył w wojnie polsko - bolszewickiej. Jako oficer kontraktowy podpułkownik dyplomowany Wojska Polskiego walczył w kampanii polskiej 1939 r. Był cywilnym doradcą Ukraińskiego Komitetu Centralnego, w związku z przygotowaniami Niemców do ataku na ZSRS. Po rozpoczęciu wojny niemiecko-sowieckiej podał się do dymisji uznając, że Niemcy nie zamierzają uznawać niepodległej Ukrainy. Wiosną 1943 r. odmówił objęcia funkcji szefa sztabu 14 Dywizji Grenadierów SS, utworzonej przez III Rzeszę z ukraińskich ochotników. Dopiero w marcu 1945 r. stanął na czele Ukraińskiego Komitetu Narodowego oraz Ukraińskiej Armii Narodowej i przeprowadził siły ukraińskie na stronę aliantów nawiązując kontakt z gen. Andersem. Po wojnie przebywał w Niemczech, Francji, następnie osiadł w Kanadzie. 
W 1961 r. został odznaczony przez prezydenta RP na Uchodźstwie Augusta Zaleskiego Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari za wybitne zasługi w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim 23 września 1939 r., gdzie uratował brygadę piechoty WP przed zagładą, gdy ta dostała się pod silny ostrzał niemiecki.
W liście (1947 r.) do majora Jerzego Ponikiewskiego Szandruk pisał: "(...) jestem patriotą ukraińskim, który widzi możliwość istnienia ukraińskiego państwa i może nawet narodu w koncepcji najbliższej współpracy politycznej i militarnej polsko-ukraińskiej. Za Polskę się biłem, bo uważałem, że przez to biję się za Ukrainę. (…) A gdy zajdzie potrzeba bić się jeszcze raz za Polskę – będę!"

Jeśli więc Ukraina naprawdę chce budować dobre relacje z Polską to powinna odwoływać się do takich postaci.