Romuald Szeremietiew Romuald Szeremietiew
3196
BLOG

1939 – Wojsko Niepodległej (cz. II)

Romuald Szeremietiew Romuald Szeremietiew Wojsko Obserwuj temat Obserwuj notkę 1

Siły zbrojne II RP, wojska lądowe, żołnierz.


W 1939 piechota stanowiła największą cześć sił zbrojnych RP.
Tak wyglądało oporządzenie polskiego żołnierza.image
(1) rogatywka garnizonowa wz.36,
(2) rogatywka polowa wz.37,
(3) hełm wz.31,
(4) kurtka mundurowa wz.36,
(5) znak tożsamości - "nieśmiertelnik",
(6) maska przeciwgazowa wz.32,
(7) opatrunek osobisty,
(8) ładownice skórzane na naboje kb Mauser wz.98a,
(9) chlebak wz.33,
(10) pas skórzany żołnierski,
(11) manierka wz.38,
(12) pochwa do bagnetu wz.29 z żabką,
(13) łopatka w pokrowcu skórzanym, ramkowym,
(14) plecak wz.33 z kocem,
(15) suchar wojskowy z 1939 roku,
(16) menażka wz.31,
(17) niezbędnik,
(18) owijacze,
(19) para trzewików żołnierskich,
(20) granat obronny GR 1931,
(21) granat zaczepny GR 1939,
(22) kb Mauser wz.98a, produkcji F.B. Radom
(23) amunicja łódkowa do kb Mauser wz.98a w pudełku,
(24) bagnet wz.28,
(25) nożyce do cięcia drutu.

imageW 1938 z umundurowania WP wycofano owijacze do kolan, zastąpiono je opinaczami kostki. Używano długich owijaczy, co było pomocne w czasie długich marszy. Ta część umundurowania traciła na znaczeniu, gdy pojawiła się realna perspektywa motoryzacji armii. Piechur miał się przemieszczać na ciężarówkach i transporterach. Takie pojazdy były już w Polsce produkowane.

Dla porównania oporządzenie piechura sowieckiego (1941)image
01 - hełm stalowy wz. 1940
02 - kurtka watowana - "tiełogrejka", bardzo popularna wśród żołnierzy, często zastępowała ciężkie, niepraktyczne szynele
03 - spodnie polowe z ocieplaną podszewką
04 - buty wzoru żołnierskiego
05 - karabin Mosin wz. 91/30 kaliber 7,62 mm
06 - oliwiarka do karabinu
07 - ładownice wz. 30 - jedna w wersji szytej, druga w wersji z nitami
08 - opatrunek osobisty
09 - książeczka wojskowa
10 - torba meldunkowa ze sztucznej skóry

I podoficera [plutonowy] piechoty niemieckiej, wrzesień 1939 - maj 1940.
image
01 - kurtka żołnierska wz. 1935 w kolorze Feldgrau
02 - hełm stalowy M-35
03 - płachta namiotowa Zeltbahn M-31
04 - spodnie sukienne w kolorze szarym
05 - pas z czernionej skóry z napisem "Gott mit uns" [Bóg z nami]
06 - ceratowa torba z płachtą przeciwiperytową
07 - maska przeciwgazowa M-38
08 - granat trzonkowy M-24
09 - ładownice z czarnej skóry
10 - manierka aluminiowa M-31
11 - saperki żołnierskie
12 - karabinek Mauser 98k kal. 7,92 mm
13 - bagnet Mauser Seitengewehr 84/98
14 - nożyce do cięcia drutu

Oporządzenie żołnierza sowieckiego było uboższe od polskiego, natomiast polskie oporządzenie nie ustępowało niemieckiemu.
image
image
Stalowy hełm wz. 31 był podstawowym hełmem wojska II RP. Pokryty specjalną mieszankę lakieru eliminującą odbicia światła, opatentowano pod nazwą „Salamandra”. Podpisano umowę z Hutą „Ludwików” w Kielcach, która stała się największym producentem hełmów – 8 tysięcy miesięcznie.. Do września 1939 wyprodukowano ich około 320 tysięcy sztuk. Niemcy zdobyczne hełmy wz. 31 przekazali oddziałom Luftschutzu (cywilna obrona przeciwlotnicza).  Także żołnierze sowieccy używali sporadycznie zdobycznych polskich hełmów. W  obce ręce trafiło ok. 200 tys. sztuk hełmów wz. 31. Po wojnie hełmy wz. 31 były na wyposażeniu Ludowego Wojska Polskiego, nosiły nazwę hełm wz. 31/50
image
Żołnierze mieli tzw. nieśmiertelniki.  W razie śmierci odłamywano jedną część dla celów ewidencyjnych, druga pozostawała przy zabitym, co pozwalało później zidentyfikować zwłoki.Na nieśmiertelniku poza danymi osobowymi było podawane też wyznanie żołnierza. Chodziło o zapewnienie pochówku zgodnie z wiarą wyznawaną przez poległego.

W wojsku używano maski przeciwgazowej wz. 32 . Miała nowoczesną konstrukcję. Produkowała je Wojskowa Wytwórnia Sprzętu Przeciwgazowego w Radomiu, od 1938 fabryka „Stradom” w Częstochowie. Maski weszły na wyposażenie żołnierzy w 1936. Oprócz Wojska Polskiego masek wz. 32 używała armia Rumunii, która w latach 1934-36 zamówiła w Polsce 100.000 sztuk masek, zakupiła plany wyrobu i budowy wytwórni
image
Manierka wz. 37 (wz. 38) została opracowana w 1937 przez Instytut Techniczny Intendentury. Wielką zaletą manierki, całkowicie oryginalnym pomysłem polskich konstruktorów, był szeroki wlew. Ułatwiał on utrzymania wnętrza w czystości, pozwalał szybko ją napełniać i opróżniać, a przede wszystkim pozwalał używać jej zamiast menażki - jako naczynie na zupę. Zaletą także była znaczna imagepojemność (0,8 l) i lekki, aluminiowy korpus. Po 1945 wznowiono produkcję manierek wz. 37 dla LWP, była produkowana do roku 1990.
image
Łopatka piechoty w ramkowym pokrowcu skórzanym stanowiła wyposażenie indywidualne wszystkich szeregowych wojsk lądowych. W warunkach bojowych mieli ją nosić również oficerowie, dowódcy plutonów.

Tornister żołnierski wz. 1935 wykonany był z tkaniny lnianej, impregnowanej solami miedzi. Pojemny , lekki, z szerokimi szelkami, jednokomorowy wewnątrz. Ściany boczne usztywniane były dodatkowymi deszczułkami. Na tornistrze mocowano 3 trokami zrolowany koc lub płaszcz, a na klapie 2 trokami menażkę. W tornistrze umieszczano przedmioty drobnego wyposażenia: zapasowe onuce, bieliznę, chustki do nosa, sznurowadła, oliwiarkę, sznur do czyszczenia broni, przybory do czyszczenia obuwia oraz ubrania, przybory do szycia itp. Plecaki produkowane były w kilku wzorach i różniły się niewielkimi detalami.
 Ludowe Wojsko Polskie przyjęło na wyposażenie plecaki niemal identyczne z używanymi przed II wojną światową.
image
W programie standaryzacji uzbrojenia i wyposażenia armii opracowano menażkę wz.23/31. Część górną stanowił rondel z pałąkiem o pojemności 0,6 l. Część dolną stanowił kociołek o pojemności 1,5 litra. Masa menażki wynosiła 700 g. Produkowane były przez firmę 'Ideal' oraz 'Silesia' z Rybnika.

W 1933 skonstruowano i przyjęto do uzbrojenia WP dwa nowoczesne granaty ręczne z zapalnikami wz. Gr. 31. dzięki którym granaty wykazywały wysoką niezawodność w działaniu. W konkursie, który odbył się we Francji w 1935 te zapalnik zdobył pierwsze miejsce. Po zakupie licencji jest on używany w siłach zbrojnych Francji praktycznie do dzisiaj.
image
Granat zaczepny typu „Z” wz. 33 był wykonany z cienkiej blachy, rozrywającej się w trakcie wybuchu na bardzo wiele małych raniących odłamków, rażących cele w promieniu do 20 m. Produkowano również wersje tego granatu:  łzawiące, dymne,  zapalające.

Granat obronny typu „O” wz. 33. Skorupa granatu była odlewana z żeliwa i posiadała imagenacięcia ułatwiające fragmentację (pole rażenia do około 100 m).
W 1935 granat obronny wygrał we Francji konkurs i był na uzbrojeniu  armii francuskiej do końca lat 60. XX w. Polska wyeksportowała do wielu państw duże  ilości  granatów  ręcznych,  granatów  i  świec  dymnych,  łzawiących  oraz zapalników.
Dwa granaty zaczepne oraz dwa granaty obronne stanowiły podstawowe wyposażenie żołnierza WP.

Bagnet karabinowy wzór 28 (później wzór 29) przeznaczony do produkowanych w Polsce karabinków: wz. 29 oraz do Mauser wz. 98. Wytwarzały dwa przedsiębiorstwa - Fabrykę Towarzystwa Motorów „Perkun” w Warszawie oraz Fabrykę Broni w Radomiu. Uważany za jeden z najpopularniejszych bagnetów Wojska Polskiego.
image
Nożyce do cięcia drutu były przydzielane do każdej drużyny strzeleckiej (po 2 egzemplarze). Były one wykorzystywane m.in. do  cięcia przeszkód z drutu kolczastego i potykaczy.image
.











W 1939 r. w ponad milionowej (po mobilizacji) armii było 11 brygad kawalerii (40 pułków), łącznie około 70 000 kawalerzystów. Szwoleżerowie, ułani i strzelcy konni byli świetnym wojskiem, odegrali istotną rolę w walkach bijąc nie tylko niemiecką piechotę, ale także wojska pancerne (bitwa pod Mokrą) i zmotoryzowane (bitwa pod Kockiem).
Oporządzenie szeregowego kawalerii różniło się od oporządzenia piechura

image01 - rogatywka polowa wz. 1937
02 - furażerka polowa wz. 1923
03 - stalowy hełm francuski "Adrian" wz. 1915
04 - kurtka mundurowa żołnierska wz. 1936
05 - manierka wz. 1931
06 - znak tożsamości - "nieśmiertelnik"
07 - para skórzanych ładownic na naboje karabinu Mauser 98a
08 - pas główny - żołnierski
09 - maska przeciwgazowa starego typu RSC w puszce metalowej
10 - pochwa do bagnetu wz. 1924 z żabką
11 - łopatka w pokrowcu skórzanym
12 - para butów wysokich - żołnierskich z ostrogami
13 - menażka wz. 1931
14 - opatrunek osobisty
15 - szabla żołnierska, kawaleryjska wz. 1934 z pochwą
16 - karabinek Mauser 1898a, kaliber 7,92 mm - produkcja Fabryka Broni Radom
17 - bagnet wz. 1924 na karabinek Mauser 1898a
18 - łódki z nabojami Mauser kal. 7,92 mm w pudełku fabrycznym
19 - niezbędnik: łyżka + widelec
20 - chlebak wz. 1933
image
Szabla wz. 34 „Ludwikówka” – broń biała używana w pułkach kawalerii w latach 1935–1939. Nazwa „Ludwikówka” pochodziła od miejsca wytwarzania (Huta „Ludwików” w Kielcach).  Była ostatnią polską szablą bojową używaną w kampanii polskiej 1939.
Szabla wz. 1934 była kwalifikowana do użytku jeśli mogła:
•    przebić sztychem blachę grubości 2 mm przez spuszczenie głowni z wysokości 2 m;
•    pięciokrotnie przeciąć pręt stalowy o średnicy 5 mm na podkładzie ołowianym bez uszkodzenia ostrza;
•    przejść próbę uderzenia grzbietem i płazem głowni w obły pień twardego drewna bez pęknięć okładziny i uszkodzenia głowni;
•    głownia oparta na drewnie i poddana ręcznemu naciskowi kilkakrotnie i obustronnie (strzałka ugięcia 150 mm w każdą stronę) nie mogła się odkształcić;
•    pochwa płasko ułożona na dwóch podkładkach (przy szyjce i ostrodze), obciążona ciężarem 120 kg, nie mogła wykazać odkształceń ani pęknięć.
W 1938 Wojsko Polskie posiadało 39  564 tych szabel. Jednostki kawalerii otrzymały je dla całego stanu przewidzianego w tabeli mobilizacyjnej.
image
Kawaleria w 1939 nie używała lanc,  poruszała się konno, walczyła pieszo posługując się bronią ppanc.

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Społeczeństwo