KIedyś Tilt śpiewał "Nie wierzę politykom". Z całym szacunkiem, ale dziś pewnie refren brzmiałby "Nie wierzę dziennikarzom". Sprowadziliście Państwo poziom życia politycznego Polski tam, gdzie Polacy, proszę mi wierzyć, znajdują tylko irytację i złość w stosunku do ludzi, którzy robią z nich idiotów. Od soboty zalewacie nas Państwo falą informacji, wspomnień, własnych nadziei i świadectw, która nic nam nie mówią, poza tym, że w większości pozamienialiście swe języki, co niestety brzmi tym bardziej podle.
Zaciemniacie już i tak mętny świat. Tak jakby zależało Wam, aby przykryć sprawę i nie dopuścić do zadawania pytań, do stawiania postulatów, które wlaśnie w obliczu tej Tragedi postawione być muszą. Jestem w stanie zrozumieć (patrz ostatni wpis Newsweeka w Salonie, nie linkuję, bo szkoda), że czasami dziennikarz musi, bo taki zawód, ale takie pseudosocjologiczne szukanie dowodów, jak to jest już między nami dobrze prowadzi do tego, że niebawem między Polakami i Rosjanami będzie naprawdę źle!
NIe czekajmy na słowo przepraszam z ust Premiera Putina, bo to poniża ofiarę tysięcy Polaków pomordowanych na Wschodzie. Przecież sąd nad oprawcą nie kończy się na jego mniej lub bardziej szczerym "przepraszam, jest mi przykro, to się nie powtórzy", niezbędne jest zadośćuczynienie, a tej roli, Państwo musicie to wiedzieć, nie jest w stanie wypełnić emisja filmu w rosyjskiej telewizji.
Panie i Panowie Dziennikarze! Wygrzebcie wreszcie to co w sprawie ważne, to o czym pisaliście jeszcze tydzień temu, a o czym dzisiaj, ze strachu, że ta konstrukcja którą w panice budujecie zawali sie jak domek z kart boicie się nawet pomyśleć.
Jeśli to zbyt wiele, to proszę chociaż o uszanowanie ostatniej woli Pana Prezydenta, którą niby testament zabrał ze sobą na ten nieszczęsny lot:
"Wszystkie okoliczności zbrodni katyńskiej muszą zostać do końca zbadane i wyjaśnione. Ważne jest, by została potwierdzona prawnie niewinność ofiar, by ujawnione zostały wszystkie dokumenty dotyczące tej zbrodni. Aby kłamstwo katyńskie zniknęło na zawsze z przestrzeni publicznej. Domagamy się tych działań przede wszystkim ze względu na pamięć ofiar i szacunek dla cierpienia ich rodzin. Ale domagamy się ich także w imię wspólnych wartości, które muszą tworzyć fundament zaufania i partnerstwa pomiędzy sąsiednimi narodami w całej Europie".
Dziś o to właśnie powinniśmy Rosjan prosić i w imię nowej przyjaźni tego żądać. To będzie granitowy fundament, na którym zbudujemy przyjaźń miedzy nami. Bez tego zgody nie będzie, nawet gdyby nie tylko w Moskwie, ale i całej Rosji zabrakło biało-czerwonych kwiatów.
