Moje krakowskie Na Kazimierzu

Powrót z Kawiarni Literackiej w Krakowie – długo trwał. No bo jak… przenieść się w pospolity krąg podwarszawskiego życia? Jeszcze drgają emocje i słowa z piątkowej prezentacji moich książek w Teatrze Stygmator - Poezja Na Kazimierzu, według koncepcji i aranżacji Violetty Zygmunt. I zadziała się taka mała baśń. Dowiedziałam się o sobie nieco więcej – od siebie samej.
Z Violą znamy się od jej studiów w Akademii Teatralnej na Miodowej. Ona skończyła Wydział Wiedzy o Teatrze, a ja zwiałam z egzaminu spojrzawszy w oczy Englerta /Pan Śliwonik, były rektor Wydziału, może zaświadczyć, bo z Panem Lechem znamy się od bardzo dawna/. Po latach Viola zaprosiła mnie do swojego Teatru z moją trzecią książką „Zamiast ptaków drony. Wiersze dla Ukrainy”. Wówczas onieśmielona i wzruszona prezentacją przez aktorów, mojej reportażowej poezji, po prostu zeszłam ze sceny. Inaczej mówiąc: kolejny raz zwiałam.
Teraz, Viola, nieznanym wytrychem teatralnym, odkręciła we mnie śrubkę i wypłynęły słowa... lawiną. Ponad dwie godziny opowiadania o sobie: o tej z tamtego stulecia, o tej nieobecnej w literaturze na starcie Trzeciego Milenium /czas pisania pozwów, pism procesowych/; i mówiłam o tej, teraz, świadomej autorce – jakie wymogi stawia mi literatura. Nie jest to zarozumialstwo a pewność, że jestem przypisania do literatury.
W 1980 roku wycofałam złożony tomik w Iskrach, bo redakcja chciała usunąć wiersz pt. „Polki potrafią”, wiersz przekorny do gierkowskiego: Polak potrafi – dziś oceniam ten ruch jako zasadny. Natomiast wydane tomiki w 1995/6, za pomocą małej poligrafii, przez Warszawski Ośrodek Kultury /obecnie Mazowiecki Instytut Kultury/, czekają na adiustację i jakieś fundusze. Sponsor poszukiwany.
Boże. proszę o dobre zdrowie na uporządkowanie tego co dotąd się zapisało i na pisanie nowego. Dziękuje Boże za Aniołów, jak Viola Zygmunt, która jest Twoją żywą Poezją, w czynach, w organizacji, która przytula książki poetów i mówi: zapraszam Cię do swego Teatru Poezji Na Kazimierzu.