PTAKI

 

 

POSŁAŃCY PANA BOGA

1.            

Nad lasem majaczył wróżebny mrok

I wchłaniał w czerń majestat dnia,

I nasze problemy – to stado wilków.

Jeszcze myśl wiła się pod powieką

Niczym żmija i kąsiła bólem od rana.

 

Słońce na krawędzi horyzontu było,

By wmieszać się w purpurę snu.

Wtedy zobaczyłam ptaka, który doganiał

Słońce, skrzydłami objął je, tak w pół,

Jakby podarek z wieczornego ucztowania.

 

2.

Idę na spotkanie z nocą, z jagodowym niebem.

Bunt rąk zanurzam w trawie –  

Nie złapię słońce w ramiona jak piłkę.

Wachlarz wiatru chmury zagania.

 

Jeszcze widzę ptaka, który dziobem

Turla słońce po niebie i za wierzchołkami 

Drzew z nim znika. Cóż mogę? –

On chyba niesie je komuś w darze.

 

Ptaki – skrzydlaci posłańcy Pana Boga.