ERZAC lata

 

LUBIĘ

 

Lubię kręte koleiny idące przez las,

Jest jeszcze na nich alfabet stóp i łap,

I śmiech dzieci ubrudzonych wiśnią –

Koleiny lat skryte suchym liściem.

 

Lubię zgrzebne dachy ze słomy i dachówek

Są wiankiem ususzonych grzybów na przednówek,

I okna z głowami pelargonii i kobiet –

W welonie tęsknot jak we firanek ozdobie.

 

Lubię szelest spotkań kosy ze ścianą żyta,

Gdy Boga się chwali zdejmując czapkę a wita 

Przechodnia pokorą rąk. Lubię kopy ziół,

Czy snopy żyta – ten odwieczny obraz pól.

 

Lubię twarz nocy w bzach i jaśminie,

Bo na trawie leżę i myślę o przewinach,  

Wyprzęgam wóz z konstelacji na równinę,

Jadę ścierniskiem życia – w grzeszną koleinę.