Czy pomyślałeś

AFIRMACJA

Czy pomyślałeś, że w mowie twojej nie iskrzy się życie?

Czy z lasu słów wyłowisz polano, co podpali świat – przeobrażaniem?

Czy z rzeki myśli wypłynie – pojednanie,

I rozleje się błękitem po nieboskłonie

Zakreślonym przez oko?

Świt bliski jest pojęciu nieskończoności.

Istota.

Poza dwoma lub trzema sposobami

Na zapamiętanie – że byłeś tu i teraz,

A słowa pisane nie zblakły, nie zmalały,

I tylko odrzucając to wszystko,

Co opieczętowane imionami pozoru i dźwiękiem hipotez –

Ma szanse na przetrwanie.

Istota.

Ale to i tak dużo do zapamiętania

I więcej możliwości do zrozumienia.

Droga utwardzana żwirem prawdy,
Ubijana codzienną krzątaniną, od wschodu słońca po wschód słońca,

Aż do duchowego przemienienia – ma szansę.

Istota.

Bo wszystko przeminie i las słów,

I rzeka myśli wyschnie,

Choć jeszcze czółno w oparach mgieł niezrozumienia

Przez głębie przepływa.

Istota.

Czy to nie dziwne, że tak nie wiele zostanie…

Czy pomyślałeś, że to i tak dużo?

Gadanina splątana, zacietrzewiona – na nic.

Istota sobie znanymi sposobami będzie afirmować.