MĘSKIE WESTCHNIENIA

 

LAURKA DLA HANKI

 

 

Przedwieczorne światło –

Zmienia jej rysy i oczu blask.

Zmienia ramiona w czułość i słowa w szept.

 

W zaułkach nocy i w kole dnia –

Jej nogi są niczym smukłe brzozy.

 

Czasem jest dalią leżącą na obrusie –

Spragniona dzbana wody.

 

A gdy w milczeniu cebulę obiera –

Jest fiołkiem na garnku w kuchennej parze.

 

Ale wciąż oplata miłość

Niczym złota bransoleta nadgarstek.

 

Przedwieczorne światło –

Jest harmonijną nutą srebrnej liry.

 

I niesie się w ten liliowy zmierzch

Męskie westchnienie niczym wrzawa kotłów –

Do jej stóp.

 

 

 

 

 

Uwaga autora :  wiersz zdobył II nagrodę w Turnieju Dwóch Wierszy, Żyrardów 2014