Dzień Babci

KROSNA I KOMUNIKATORY

Część 1.

 

Mówiłam im babciu,

Że tkałaś na krosnach

Życie z osnową szorstką a dumną.

 

Tkałaś dzień w tęczowe pasiaki,

W uśmiechy, w sąsiedzką pomoc.

 

Mówiłam im, że sierpem ścinałaś gniew,

Śpiewałaś choć łzy zamiast grochu

Wypełniały wiklinowy kosz.

 

Schylona nad studziennym żurawiem

Widziałaś w drewnianym cebrzyku –

Łąki chmur i niebieski klucz ptaków.

 

Schwytana w siatkę zmarszczek,

W wianuszek różańca –

Czekałaś z pokorą na boży dzień.

 

Część 2.

 

A dzisiaj babciu,

Komunikatory internetowe

Łączą mnie z wirtualnym dniem.

Pstryk, klik, wiesz i masz.

 

Chcesz zmienić twarz czy płeć?

Co tylko chcesz!

Wirtualna szkoła, państwo i Bóg,

Wirtualny przyjaciel...

 

Niknie ślad dotyku i pocałunku.

Tam podnieca się wirtualny men.

 

Może roboty widzą i słyszą,

Ale, czy czują zapach

Twojej kapusty z grochem,

Koszteli z jabłonki zza stodoły?

Czy zapach mleka? Nalewałaś

Prosto z wiadra wracając z udoju.

 

Moduły – wykrywacze, babciu!

Czy ty wiesz, co to jest?

Wirtualni ludzie?

Kłamliwe mają uśmiechy, babciu, brzydkie.