Pospolitość mą obroną

SOBIE PAN

A po mnie się pnie dzikie wino,

Pod gałęziami turla się pijak.

Rosnę, bo rosnę dla urody.

 

Obok miedzy tej, przy tamtej –

Drogowskazem jestem i dla ochłody,

Kiedy on drogi nie pamięta.

 

-  Zachwaszcza teren – mówi rolnik.

-  Zasłania widok – mówi ktoś.

-  Zabiera światło różom – mówi żona.

-  Tato, kiedy go wytniesz – mówi brzdąc.

 

I rosnę mimo przywar - pospolitość to obrona.

Bujny, potrzebny choć ludziom wspak.

Rosnę pewnie, gdyż o mnie zapomną.

Rosnę sobie pan, a dla nich krzak.