Artur Nicpoń zawiesza blogowanie

Nie jestem zwolennikiem samosądów.

NIe uważam, by dzieci powinny ponosić odpowiedzialność za postępki rodziców.

Nie uważam tym bardziej, by dzieci miały ponosić odpowiedzialność za poglądy ojców.

Uważam za podłe odgrywanie się na dzieciach Artura Nicponia za brednie i draństwa, które wypisywał na swoim publicznym blogu, nawet jeśli by poglądy ojca w pełni podzielały, o czym przecież nic nie wiemy. Dzieci mają prawo do solidarności z rodzicami.

Ale nim pochylimy się ze współczuciem nad litującym się nad sobą Arturem Nicponiem chciałbym by zwłaszcza jego sympatycy i obrońcy przeczytali poniższy wyjątek z notek Nicponia, by wczytali się dokładnie w treść, by smakowali słowo za słowem i frazę za frazą, by wczuli się w egzaltację autora cyzelującego w uniesieniu zdania oddychające radością i pochwałą morderstwa.

By wczuli się w uczucia rodziców tamtych dzieci, którym nikt już, żadnym słowem otuchy i pociechy, nie ukoi bólu po nieodwracalnej stracie.

Ponieważ padały tu i tam oskarżenia o manipulację i przeinaczenia zostawiam was samych z cytatem, bez komentarzy. Nie będzie kalamburów w stylu nicpońjugend, ani pytań  czy one sobie aby nie zasłużyły. Tylko goły tekst.

Jesteście gotowi?

"Jak zwał tę lewacką jaczejkę, tak zwał, szybko pisząc typowe marksjugend, czyli coś absolutnie odrażającego. I tak mi wychodzi na to, że jakby go żwirem zaczęli obrzucać, to by ich wszystkich nie zabił i półtorej godziny sobie na nich nie polował. Te młode lewaki kompletnie są już do dupy- co cieszy. Przy okazji , tak się zastanawiam, czy nie jest aby zasadne powiedzieć, że jeśli ktoś jest taką absolutną cipą, jak te norweskie lewaki, to czy on sobie aby nie zasługuje na to, cokolwiek komukolwiek przyjdzie do głowy mu zrobić?”