Myślenie reliktowe (hipoteza)

Bóg potrafi przemieniać swoje myśli w materię. „Słowo stało się ciałem” – jest często cytowaną formułą biblijną, której przypisuje się różne znaczenia ...

To co wiemy o Wszechświecie, w sensie fizycznym, jesteśmy w stanie teoretycznie wytłumaczyć aż do czasu Plancka, który wynosi:


W tym niewyobrażalnie małym przedziale czasu, który upłynął od momentu "0" następowała kreacja Wszechświata – czyli przekształcanie myśli Boga w materię.

Pozostałością tego procesu – jego reliktem - jest drzemiąca w nas umiejętność dokonywania procesu odwrotnego, czyli wydobywania myśli z materii mózgu. Myśli nie pojawiają się nagle w naszym umyśle. Ich kreacja dokonuje się w czasie Plancka.

Jeżeli przyjmiemy, że proces myślenia odbywa się w czasie Plancka, to łatwiej nam będzie zrozumieć na czym polegają paradoksy fizyki kwantowej takie jak np. „Kot Schroedingera”, czy obserwowany dualizm w doświadczeniu z dwiema szczelinami. Wystarczy bowiem przyjąć, że na opis tych zjawisk wpływ ma czas powstawania myśli, w którym następuje redukcja wszystkich możliwych jej stanów, do tych, które są zjawiska opisem w momencie dokonania obserwacji (umysłem).

Jeżeli ograniczymy zbiór pojęć do dwóch: „żywy”, „martwy”, to Kot Schroedingera, przed obserwacją może znajdować się we wszystkich możliwych kombinacjach tych pojęć, a więc: „żywy”, „martwy”, „żywy-martwy”, „martwy-żywy”. Jeżeli rozszerzymy zakres pojęć np. o pojęcie "półżywy" lub "prawie martwy" liczba kombinacji wzrośnie. Nie istnieje uzasadnienie wykluczające możliwość istnienia wszystkich możliwych pojęć związanych z kotem, przed dokonaniem obserwacji. Natomiast w momencie obserwacji, pojęcia te redukują się tylko do tych, które są zgodne z doświadczeniem i wiedzą obserwatora (!). Stąd bierze się paradoks – nie potrafimy zdroworozsądkowo uzasadnić dlaczego dwie przeciwstawne myśli mogły istnieć jednocześnie. Przyczyna tego tkwi w tym, że one nie istniały jednocześnie, lecz powstawały w niebywale krótkim a jednak rozciągłym czasie Plancka.

W doświadczeniu z dwiema szczelinami, następuje podobny proces. Zgodnie z wiedzą naukowca wykonującego doświadczenie, światło zachowuje się raz jak fala, a raz jak cząsteczka. To właśnie ta wiedza, która jest zredukowanym, nabytym sposobem myślenia, wpływa na wynik doświadczenia. Badacz i światło stanowią jedno, wzajemnie egzystujace i połączone zjawisko. Przed dokonaniem pomiaru, wszystkie myślowe stany tego połączenia są możliwe. Ale w momencie, obserwacji naukowiec stwierdza paradoks: cząsteczki światła, potrafią utworzyć obraz interferencyjny właściwy falom!. Problem tylko w tym, że ten moment obserwacji odebrany w umyśle nie był momentem natychmiastowym, tylko powstawał w czasie Plancka.

Prostym przykładem, pokazującym zależność naszej myśli od czasu jest doświadczenie, w którym będziemy dokonywali redukcji długości naszego myślenia do jednego słowa. Każda dłuższa myśl wymaga czasu, by nabrała znaczenia. Jeżeli czas będzie malał, jej spójność ulegnie degradacji. W końcowym efekcie „starczy” nam czasu na pomyślenie tylko jednego słowa! A przecież jedno słowo potencjalnie może mieć nieskończenie wiele znaczeń. W świecie kwantów, obserwujemy właśnie taką różnorodność – określaną mianem nieoznaczoności. Dlatego w fizyce kwantowej dwa przeciwstawne pojęcia mogą istnieć obok siebie ... Bo naukowcy, którzy ją wymyślali, posługiwali się zredukowanym zasobem myśli, które do jej powstania doprowadziły ...

Uff ... idę spać, a potem na spacer z psem, bo wieczorem znowu czas na nocną zmianę ...