Obudziłem się nagle w nocy, bo miałem jakiś „naukowy” sen. Tłumaczyłem takiemu dziadkowi z siwą brodą na czym polega dualizm korpuskularno-falowy. Dziadek przysłuchiwał się z ironicznym uśmieszkiem, lecz nagle, w którymś momencie, niespodziewanie obrócił się w moją stronę i ... chciał mnie zjeść ... brr, uciekłem .... chyba ...
No ale, jestem tu cały i zdrowy, siedzę przed komputerem i szybko spisuję, o czym we śnie mówiłem ... Więc, było to tak:
„Ach ta wyobraźnia! Potrafi nas oszukać i zwieść na manowce, bezowocnych poszukiwań ... bo gdy zapytam na przykład, co to jest taki twór geometryczny – prosta ... to w książkach znajdę odpowiedź, że prosta – jedno z podstawowych pojęć geometrii euklidesowej - musi rozciągać się nieograniczenie w obydwie strony i mieć zerową „grubość”. A na przykład w geometrii eliptycznej, lub hiperbolicznej prosta może także być krzywą ...
Ale nie w tym rzecz, tylko w możliwości wyobrażenia sobie tego ... Bo zapytam jak daleko sięga prosta w naszym Wszechświecie? Jeśli powstał 15 miliardów lat temu, no to nie może być dłuższa niż odległość wyznaczona przez 15 miliardów lat biegu światła! A światło ma prędkość ograniczoną, wynoszącą 300 000 km/s, więc nasza prosta nie może być dłuższa niż ... 9 biliardów kilometrów (9 i 15 zer) w obie strony ...
A więc ... a więc nasza prosta z wyobraźni, w rzeczywistości jest tylko ... odcinkiem - bo ma zakończenia z obydwu stron. I nawet jeśli nasz Wszechświat się rozszerza (ponoć coraz szybciej) to wciąż tym odcinkiem jest, tylko coraz dłuższym ... Szkoda, ze nie wiedział tego Euklides ... (Czy nosił on siwą brodę?)
No dobrze, ale jakie to może mieć konsekwencje dla świata przez nas obserwowanego?
No, znalazłem kilka, a oto one:
1. Jeśli światło jest falą, to ta fala nie jest nieskończona. Światło jest falą stojącą, której dwa węzły znajdują się np. w dwóch przeciwległych krańcach Wszechświata.
2. Dla bardzo małych częstotliwości, światło jest prawie prostą, a właściwie prostą o niezerowej krzywiźnie – czyli krzywą. I wtedy jest grawitacją ... A obrazem grawitacji w naszym świecie jest materia.
3. Dla bardzo dużych częstotliwości ... hmm. A więc najpierw wyobraźmy sobie odcinek, który zaczynamy ściskać (pamiętajmy, że przestrzeń jest najbardziej sztywnym obiektem we Wszechświecie):
O kurcze! Przecież to to, na samym dole wygląda jak pojedynczy foton! Jak jedna korpuskuła światła! No, ale przecież przestrzeń nie znosi próżni więc, w rzeczywistości mogłoby to wyglądać tak:
Hmm ... teraz rozumiem na czym polega paradoks w doświadczeniu z dwiema szczelinami! Elektron, to korpuskuła, której struktura ma postać „ściśniętego mocno" światła. Dlatego potrafi on być zarówno masowy jak i falowy ...
Nie wiem jeszcze co te światło tak mocno ściska ... Ale, czy przypadkiem w przestrzeni kosmicznej nie występuje jakieś duże ciśnienie? No jasne! Ciśnienie wewnątrz każdej gwiazdy, która emituje światło jest przeogromne - dla naszego Słońca wynosi około 70 miliardów atmosfer!
Reszta jest świeceniem ...”
No teraz, jak to napisałem, mogę iść spokojnie spać ... jakie to szczęście, mieć poczucie skończoności, bo wtedy wszystko jest jakby bliższe ... nawet nieskończony Wszechświat. Myślę, że jeszcze kiedyś sobie z dziadkiem pogadam. Aha – i wziąłem ze sobą do łóżka czekoladki – to na wypadek, gdyby dziadek chciał mnie znowu zjeść ... bo chyba był głodny ... Co o tym sądzicie?
Inne tematy w dziale Technologie
