Zofia Jaros: Wierzę, że kobiety…

O niewiasto wielka jest twoja wiara

Kobieta kananejska, poganka z narodu przeznaczonego na wyniszczenie przez Żydów po ich wyjściu z Egiptu. Początkowo ignorowana przez Jezusa, przyprawiająca o dyskomfort uczniów. I twarde słowa – niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom. Nie ustąpiła, pełna pokory, nieroszczeniowa, zdeterminowana przez miłość do dziecka. Pogodzona z tym, że cokolwiek otrzyma będzie niezasłużone, będzie łaską.

Jak rozpoznała Pana, Syna Dawida? Skąd potrafiła czerpać wiarę, pokorę, żarliwość, siłę do przyjęcia trudnych doświadczeń? Co działo się z nią dalej, gdzie już nie sięga opis Ewangelii?

Dzisiejsze czytanie to szkoła modlitwy dla każdego… Poganka uszczknęła część dobra przeznaczonego dla wybranych, wyprzedziła realizację misji, którą Pan skierował do uczniów dopiero po Zmartwychwstaniu – idźcie na cały świat.

Maria, Matka Jezusa, której Wniebowzięcie Kościół katolicki czci w dniu jutrzejszym, 15 sierpnia. Kobieta wyróżniona, stojąca niepomiernie wyżej niż ktokolwiek z ludzi w tajemnicy Wcielenia i Odkupienia świata. Kościół, skupiając się na ostatnich chwilach pielgrzymowania Maryi, czci owoc tego pierwszego obdarowania łaską, wypowiedzianego ustami Archanioła „łaski pełna” Maryja – wzór istoty otwartej, gotowej wejść w relację z Bogiem. Także „zwykła” niewiasta, uczennica, towarzyszka, matka, kobieta, której życie upłynęło przy Synu i rodzącym się Kościele.

Inne kobiety w Ewangelii – każda może być śladem i wskazówką, jak podążać ku Bogu i za Nim, jak szukać swego miejsca i powołania. Nie były w gronie Dwunastu, nie usłyszały „pójdź za Mną”. A były przy Nim, w Jego otoczeniu. Bezpośrednie, często intuicyjne, opierające relacje na prostych gestach. Jezus ochraniał je - jak jawnogrzesznicę, wybaczył - jak Magdalenie, pozwalał na obmycie łzami, namaszczenie olejkiem, otarcie włosami; rozmawiał i wyjaśniał - jak w rozmowach z siostrami w Betanii, czynił świadkami swojej boskości – jak Samarytankę. Kochały Go, były przy Nim, były wierne aż po krzyż. Stały się świadkami życia, zmartwychwstania Chrystusa i początków Kościoła. Pierwsi chrześcijanie nazywali Magdalenę Apostołką nad Apostołami. Funkcje kierownicze kobiet w tworzących się gminach zdają się zaczynać i wygasać na takich przykładach jak diakonisa Febe. Kształtujący się i hierarchizujący Kościół uległ wpływom kulturowym i cywilizacyjnym świata, w którym się rozwijał…

Jakie możliwości mamy aktualnie? Możemy być lektorką, komentatorką, w niektórych diecezjach ministrantką. Możemy pracować jako misjonarki, katechetki, teolożki na wyższych uczelniach. Dostępny jest dla nas udział w soborze, synodzie, zasiadanie w radach diecezjalnych i parafialnych, sądach biskupich. Wcale nie mało możliwości „formalnych”. Jako kobiety wychowujemy, kształtujemy młode pokolenie, oblicze rodziny i lokalnych środowisk. Coraz więcej znaczymy w środowiskach zawodowych. Jak potrafimy wykorzystać możliwości, które mamy?

Ale i wiele jeszcze niedosytu, odczucia rozmijania się teorii i praktyki, niepokoju – chociażby tego, dotyczącego odchodzenia kobiet z Kościoła czy szukania głosu kobiet potrafiących urzeczywistniać naukę Ewangelii jako użyteczną pomoc w rozumieniu świata i kształtowaniu swojego życia.

Benedykt XVI w wywiadzie dla telewizji ZDF w 2006 roku powiedział:

Wierzę, że kobiety z ich witalną dynamiką, ich liczebną przewagą i potencjałem niespożytej energii same odnajdą swe miejsce w Kościele, czerpiąc moc ze wzoru Matki Bożej i Marii Magdaleny.

Patrzę w kalendarz liturgiczny – koniec lipca i początek sierpnia to wspomnienia świętych: Marii Magdaleny, Brygidy, Anny, Marty, Teresy Benedykty od Krzyża, Klary. Przejeżdżając przez miasto, oprócz nazwisk powszechnie znanych Polek, widzę nazwy ulic Zuzanny Morawskiej, Anny Dobrskiej, Antoniny Mrozowskiej, w lokalnym serwisie propozycja nazwy nowego ronda im. Tekli Bądarzewskiej-Baranowskiej. Wierzę, że kobiety odnajdą swoje miejsce…

www.tezeusz.pl