Kiedy Tusk wchodzi w Bus, to powtórzę za klasykiem, „wiedz, że coś się dzieje”.
W kraju nie dzieje się dobrze. Potrzeba zatem propagandy.
Takiej w najgorszym stylu, konieczna jest komunistyczna propaganda sukcesu, która charakteryzuje wszystkie reżimy, od gierkowskiego, przez kremlowski, po Kimowski.
Po ostatnich wypadach Tuska w Polskę, zdezelowaną, podziurawioną, jak ser szwajcarski (nie mylić ze Szwajcarią), nic się właściwie na lepsze nie zmieniło, ba, sądzę, że jest jeszcze gorzej, bo zdewastowanych jezdni, nikt dotychczas nie zdążył, naprawić.
Nadchodzi intensywniejszy okres ogłupiania ludzi przez TVN-owską propagandę, bo imperator uwielbia podróżować z przychylnymi mu dziennikarzami (jak przypuszczam, pewna pani już nuci Kolędy, w okresie Wielkiego Postu).
Tylko kiedy Tusk wchodzi w Bus, zaczynam drżeć, czy nie będzie tak, jak poprzednio, gdy po ostatnich eskapadach, przed Kancelarią Premiera doszło do samospalenia nieszczęśliwego mężczyzny.
A ilu ludzi, w tym biednym, ciągnącym się w ogonie Europy, kraju, w wyniku nieudolnej polityki PZPO, nie podpali się, tylko zapłacze w zimnym, nieogrzewanym domu rencisty lub emeryta?
A ilu młodych ludzi na kasie lub w restauracji inna niż wszystkie, zagryzie usta i poda ze sztucznym uśmiechem, zamówienie?
A ilu chorych, bezrobotnych, absolwentów, uczniów…
Pan Premier wygodnie rozsiadł się na skórzanych fotelach, jak basza.
Przejeżdża się niczym Baćka po obejściu i ziewa szeroko.
Łezka mu spłynie czasem z oka, w wyniku nie tyle współczucia, co poważnego znudzenia.
I jedzie przez te polskie stepy zacofania, głosząc sukcesy swojego rządu nucąc wieszcza (o ile zna...):
Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu,
Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi;
Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi,
Omijam koralowe ostrowy burzanu...
a ja sobie POśpię, POdrzemię, jeszcze trochę...
