Wilk Marian

Był raz sobie, w kraju lackim

pewien człek, stary lecz chwacki. 

Co na górze i na dole

chciał nad wszystkim mieć kontrolę. 

A największe miał marzenie,

bez litości które wcielał,

by podwładni jego wszyscy

byli intelektualnie niscy. 

I dlatego, sprawa prosta,

jak ogórek do kielicha,

żaden mądry się nie ostał.

Żadnych rezerw, ino kicha. 

Trzeba było raz powołać, 

rzecz to wagi wielkiej była, 

i na wszystkim rękę trzymać,

urzędnika na wyżynach. 

Znaleziono więc Mariana,

chłop to swój i zasłużony,

jednak trochę coś nie wyszło,

nie do końca był sprawdzony. 

Chatkę kupił okazyjnie

na hotelik ją przerobił. 

Ktoś to sprawdził precyzyjnie 

no i wielki smród się zrobił. 

Kumple wściekli, partia w stresie

radzi o Mariana losie. 

Aby w wspólnym interesie 

prędko spalić go na stosie. 

Chrustu migiem nanoszono, 

niech Marian spłonie dla partii. 

Ale chłop się im postawił, 

no i skończyły się żarty. 

Człek uparty, skwierczeć nie chce,

za to broni ma on wiele. 

Wraz z fotelem się okopał 

i z pepeszy ogniem zieje. 

Opozycja front zmieniła 

Maryjana cicho wspiera. 

Naczelnika złość spieniła

przy tym mu w kolanie strzela. 

Tu dopowiem słówek kilka. 

To przestroga jest dla sfory. 

Jeśli kumpla się opuszcza,

tworzy samotnego wilka.