7m/sek. – taką prędkość pionową podał dowódcy TU-154M drugi pilot mjr Robert Grzywna owego feralnego sobotniego poranka na niespełna minutę przed katastrofą.
6,7 sek. wcześniej tupolew miał prędkość pionową 7,3 m/sek. (TAWS#34), a 20 sek. przed komunikatem drugiego pilota „Jest siedem metrów”, polska maszyna przelatywała na wysokości 419 metrów nad antenami dalszej radiolatarni DRL
Prędkość opadania 7m/sek. w odległości 4,7 km od progu pasa lotniska była o 2 metry większa od dopuszczalnej, a przypomnę, że podchodzili do lądowania przy włączonym automacie ciągu oraz włączonej stabilizacji poprzecznej i podłużnej maszyny.
Żeby wytracić na krótkim odcinku prędkość poziomą i pionową aż o 2,5 m/sek. musieli wyłączyć kanał podłużny i automat ciągu. W dostępnych materiałach zawartych w raportach MAK, jak i KBWL LP nic na to nie wskazuje. Na dystansie blisko dwóch kilometrów udało się pilotom zredukować tę prędkość do zaledwie 6,8 m/sek., a - jak wynika z zapisów TAWS – prędkość ta zamiast maleć – rosła.
TAWS#35 – 3,0 km od progu pasa, prędkość pionowa 6,8m/sek.
TAWS#36 – 2,5 km od progu pasa, prędkość pionowa 7,7m/sek. – prawie o 1m/sek. większa niż przy TAWS#35.!!!
Co takiego wydarzyło się miedzy TAWS#34 i #35 – na dystansie nieco ponad 2,2 km (25 sekund lotu tupolewa)?
Awaria lub sabotaż, a zważywszy na to, co się wydarzyło później stawiam tezę, że 4,2 km od progu pasa został zablokowany ster wysokości polskiej maszyny. Wmontowanie przez „specjalistów z Samary” w czasie remontu tupolewa mikrosiłownika nie stanowiło dla nich większych problemów.
W planie A tupolew miał się rozbić otulony smoleńską mgłą półtora kilometra od progu pasa lotniska Siewiernyj, praktycznie na odludziu, z dala od ciekawskich oczu przypadkowych świadków. A że się nie rozbił, to zasługa pplk Pawła Plusina, który podał załodze tupolewa zaniżone o 2 hPa ciśnienie lotniska Siewiernyj w Smoleńsku.
