Polityk nauczył czy wykorzystał uczucia już istniejące?

Ostatnie dwa czy trzy dni długo dyskutowaliśmy, najpierw na blogu Elig, potem tu na moim blogu, na temat tego, czy wypędzenia są samym złem, czy przynosza także korzyści itd itd. W którymś momencie Waldburg przypomnial tezę, ze to nie żarcie się ze sobą różnych narodów żyjących na jednym terytorium spowodowało w końcu wypędzenia, tylko idea państwa jednolitego etnicznie, że takie państwo jest dobrem. Historia Turcji potwierdza to. Przez stulecia żyli tam prócz Turków też Grecy, Ormianie itd. I dopiero, gdy Turcja z państwa religijnego zmieniła się w narodowe, wygnano i częściowo wymordowano Greków i Ormian. Tezę Walburga potwierdza też historia wielu innych państw. Różne narody i grupy etniczne żyły względnie spokojnie obok siebie aż nagle z narodzinami "religii" narodowej zaczyna sie wydawać, że to, że ci innej narodowośći żyją tu obok, jest czymś nie do zniesienia. I teraz interesuje mnie czy stało się tak dlatego, ze jakaś jednostka przywódcza, polityk "nauczył" jakby ludzi nienawiści do innego narodu, otworzył im jak gdyby oczy na jego rzekomą gorszość i jego "szkodnictwo", czy też, odwrotnie, te poglądy tkwiły zawsze w ludziach, a polityk tylko wykorzystał ich istnienie dla swej kariery, dla swego objęcia władzy, dla swoich planów.