Nikt nigdy nie napisze nic

W kolejce dojazdowej spędziłem ćwierć wieku. Za oknem biało, błotniście, szaro, zielono, ciemnozielono, rudo. I w kółko tak, i w kółko. Cykliczne wirowanie czasu. W środku wymięte twarze. Do pracy, z pracy. Do szkoły i ze szkoły. Piękne dziewczyny uczennice zmieniają się w grubawe baby. Lecz oto już sarenki - uczennice nowe do wagoników wchodzą.

To wszystko tło, role drugoplanowe, dyskretna scenografia. Na planie pierwszym on - czołowy kolejkowy aktor, wielki maestro PKP.

Pamiętam pierwszy raz. On wchodzi. Godność monarchy. Poczucie misji. W oczach szalona rozkosz orgazmu. Nisko się kłania. Jak przed wiekami. Czupryną blond zamiata kolejkowe błoto. Prostuje się.

- Proszę państwa! - mówi. - Proszę szanownego państwa! Ja jadę bez biletu.

Wariat - pomyśleliśmy. - Wariat. Z kąta, skąd leciało wódką (czterej mężczyźni grali w oko), ktoś rzucił:

- NIe szkodzi, tu  nie ma kontrolera...

Sarenki się zmieniały w baby, rok szedł za rokiem, już nie zamiatał on czupryną błota, bo stał się łysy, lecz ciągle:

- Ja bez biletu jestem!

Powoli zaczęliśmy wyglądać kontrolera. Ile oszczędził już ten facet? Kiedy kontroler? Gdzie kontroler?

Aż w końcu przybył. Jak tygrys skoczył nasz bohater.

- Tu jestem! - wrzasnął. - Proszę do mnie! Podróżny bez biletu.

Do dłoni kontrolera z radością wcisnął taryfą przewidzianą karę.

- O co to chodzi? - zagadnąłem. - O oszczędności? O dziwactwo?

- O co? - zdziwił się on. - Niech pan idzie!

Podciągnął mnie pod ścianę, gdzie wisiały: "Wybrane regulacje z zakresu przewozu osób i bagażu"

- Żeby być kimś - powiedział. - Żeby pisali o mnie. Tu! - wskazał palcem. - Tu!

Palec wskazywał tytuł rozdziału: "Podróżny bez ważnego biletu".

- Tu piszą o mnie. Tu! O was nie piszą wcale. Nie ma rozdziału: "Podróżny z ważnym biletem". Nie ma! O was nie piszą! Szaraki wy nieszczęsne! Szaraki bidne! Szaraki wy anonimowe! Nikt nigdy nie napisze nic o grzecznych i uczciwych.