Totalitaryści w demokratycznej klatce

Wielu z nas to totalitaryści zamknięci w demokratycznej klatce, wściekle gryzący jej pręty. Bo jeśli twierdzę, że gdy na czele urzędu stoi polityk z "mojej" partii, to urząd jest prawy, ale gdy tym samym urzędem rządzi polityk z partii niemojej, to urząd staje się bękarci, zdradziecki i nieprawy, to w duszy chcę, by była tylko jedna partia, moja, a ta nie moja - aby szczezła. Nie biorę pod uwagę, ze ci z niemojej partii nie są uzurpatorami, lecz wybranymi w wyborach ludźmi. Albo gdy pogardliwie wyrażam się o jednym sposobie żałoby, twierdząc że tylko inny jest odpowiedni, to znowu chciałbym, by wszyscy tak robili, jak chcę ja. Chyba nie mamy jeszcze porządnie przemyślane czy chcemy demokracji czy nie chcemy i czym jest demokracja. Że demokracja musi mieć opozycję, bo nawet polityk anioł niekontrolowany zawodzi i czyni nadużycia. Że demokrata wprost łaknie opozycji, nie - jednej partii. Że lepsza taka sobie władza i taka sobie opozycja niż tylko władza, nawet anielska, ale bez opozycji. Że demokracja nie gwarantuje, że wybrany będzie ideałem, tylko że się podobał większości wyborców - ale i dyktatura nie gwarantuje, iz dyktator bedzie ideałem: w warunkach demokracji demoralizacja może byc całkowita, w warunkach dyktatorskiego zniewolenia jest całkowicie pewna. Może totalitaryzm leży w naturze człowieka (który jest  z konieczności samoześrodkowany na sobie) i byłby świetny, gdyby każdy mógł być dyktatorem. Ale każdy nie może, tylko jeden, a reszta musi być poddanymi, więc się później zaczynają płacz i zgrzytanie zebami. Zwykle człowiek wyobraża sobie, że dyktator tak będzie czynił, jak by czynił wyobrażający sobie. Ale tak się nie dzieje i marzący o dyktatorze bywa rozczarowany, gdy już prawdziwy dyktator przyjdzie i porządzi.