Umiłowany świat

Tak Bóg umiłował świat... (J 3,16)

 

Jakże nam w to wierzyć? Nam zanurzonym w materialnej rzeczywistości, nam kurczowo trzymających się marności tego świata?

Jakże nam w to wierzyć, gdy wokół tyle zła, nienawiści, okrucieństwa, zwykłej niesprawiedliwości, o której mówimy, że woła o pomstę do nieba?
Gdzie jest Bóg? - wołamy, widząc rzesze głodnych w Etiopii, Bangladeszu, masakry w Rwandzie, ludobójstwo na Bałkanach, przerażające zamachy terrorystów. Naprawdę umiłował świat?

Naprawdę. To człowiek go znienawidził, nie Bóg. Z pięknej myśli św. Augustyna Kochaj i rób co chcesz woli słyszeć tylko to drugie. Bóg natomiast tak ukochał swój świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, lecz miał życie wieczne (J 3,15).

 

Każdy, kto w Niego wierzy...

Czy można wierzyć w Chrystusa, uczestnicząc jednocześnie w aktach masakry i ludobójstwa? To absurd. Strzeżcie się zatem wszyscy sprawcy tych wszystkich okropności, bo dalej Chrystus mówi: ... a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego (J 3,18).

„Lecz miał życie wieczne”.

Wieczne, nie doczesne. „Królestwo moje nie jest z tego świata” (J 18,37).
Więc nie gorsz się, że niegodziwcy pławią się w dostatkach, a tobie ciągle wiatr w oczy.

 

Przytoczę tu krążący ostatnio w necie dowcip:

Spotykają się dwie planety. Jedna zwierza się drugiej:

- Wiesz, złapałam homo sapiens…

Druga na to:

- Nie martw się, to samo przechodzi.

 

Przemija postać tego świata, a jedyne co się ocali to Miłość.

Tak kurczowo trzymamy się naszych doczesnych marności, że wciąż o tym zapominamy.