NUPOLE (14 i ostatni)

Wioska Masara w okręgu Lost, 24.11.19..

 

Klarę obudziło szczekanie psa. Drżąc z zimna zwlokła się z łóżka i poczłapała w kierunku westfalki. Było już całkiem ciemno, a o szybki małych okien góralskiego domku rozbijały się ze smutnym pac pac ciężkie krople jesiennego deszczu.

Poruszyła na oślep pogrzebaczem w prawie wygasłym piecu. Dopiero gdy dorzuciła kilka suchych szyszek, ogień strzelił jasnym, żywym płomieniem, oświetlając jej zmęczoną, przedwcześnie postarzałą twarz. Zmrużyła odruchowo oczy, odszukała lampę naftową i zapaliła ją, starannie dobierając wielkość płomienia. Nafty było mało i mimo mocnych papierów, jakie mogła przedstawić w Tymczasowym Gminnym Komitecie Przemiany nie udawało się załatwić więcej. Po prostu nie mieli.

Napełniła czajnik wodą i postawiła go na fajerkach. Pies ujadał coraz zapalczywiej, wzięła więc latarkę i, narzuciwszy na ramiona koc, wyszła na podwórze. Uwiązany na krótkim łańcuchu kundel miotał się w kierunku stodoły, bezskutecznie usiłując zerwać więzy. Uciszyła go i pchnęła zbite z desek drzwi. Snop światła omiótł małą przestrzeń. Miała już wyjść, gdy kątem oka dostrzegła jakiś ruch. Poświeciła dokładniej: w stercie sieczki, którą przygotował dla jej wychudzonej krowy zacny sąsiad Józef, ktoś siedział. Podeszła bliżej, rozgarniając nogą paszę. Ujrzała najpierw zniszczony, ubłocony bucik, potem całą nogę w poszarpanej nogawce spodni.

- Wstań.

Z sieczki wygramolił się, drżąc i pochlipując, chłopiec. Mógł mieć pięć, może sześć lat.

- Skąd się tu wziąłeś?

Chłopiec patrzył wzrokiem pełnym strachu i pociągał raz po raz nosem. Drobne kawałki słomy i koniczyny niechętnie odrywały się od mokrego ubrania.

- Boże, jakiś ty mokry. Przeziębisz się. Chodź.

Wyciągnęła dłoń, lecz chłopiec targnął się w kierunku drzwi. Chwyciła go mocno za rękę i poprowadziła do domu.

Chłopiec pił herbatę, siorbiąc głośno. Zgrabiałe ręce łakomie połykały ciepło kubka. Klara przyglądała się małej, umęczonej twarzyczce, w której dominowały szeroko otwarte, ciągle wystraszone oczy.

- Więc nie chcesz nic powiedzieć? - pokiwała głową. - Rozumiem. Nupolek.

Na dźwięk tego słowa chłopiec skurczył się nagle i upuścił kubek. Herbata polała się cienką strużką po stole, pociekła mu na spodnie, lecz on siedział bez ruchu, wpatrując się w Klarę przerażonymi oczami. Wstała, wytarła stół, spodnie i usiadła na powrót, opierając głowę na splecionych dłoniach.

- Co ja mam z tobą zrobić - westchnęła. - Skąd się tu wziąłeś u diabła?

- Mama... - chłopiec próbował mówić, lecz strach i łzy nie pozwalały.

- Mama? Gdzie jest twoja mama?

- Tam - wskazał głową w kierunku drzwi. - Została... Nie mogła. .. kazała mi... uciekać... - znów drżał. - Na pewno ją ... złapali...

- Złapali? - Tak... Gonili nas - otarł rękawem łzy, tworząc na policzku błotnistą smugę. Kundel odezwał się znów, lecz jakoś inaczej niż przedtem. Słysząc to, chłopiec skulił się jeszcze bardziej. Drżał jak w febrze. Klara otworzyła drzwi.

- Cicho - fuknęła na psa.

Słuchała chwilę. Z oddali, jakby na potwierdzenie słów chłopca dochodziła wrzawa i jazgot psów.

- Idą jego śladami. Niedobrze - pomyślała.

Zamknęła drzwi.

- Szybko. Schowasz się tutaj - otworzyła skrytkę na warzywa pod podłogą. - Tylko siedź cicho, bo...

Wrzawę słychać było coraz głośniej. Pogoń wyraźnie zmierzała w kierunku jej chatki. Przez okno dostrzegła ognie pochodni. Minęło kilka minut, długich i mroźnych jak zimowa noc. Czekała, nerwowo wyłamując palce. Wreszcie rozległ się łomot do drzwi.

- Otwierać! W imię Nowego Porządku otwierać!

Zwlekała chwilę, po czym otworzyła drzwi. Wyszła na werandę, zmuszając tym tłuszczę do cofnięcia się. Kilka tuzinów oczu wpatrywało się w nią z jakąś zajadłą, dziką determinacją.

- Szukamy zbiega, Nupola. Idziemy jego śladem. Chcemy przeszukać obejście i dom.

- Nikogo tu nie ma.

Głos Klary był spokojny i stanowczy.

- Wpuścisz nas albo wejdziemy siłą. Reprezentuję okręgowe władze Nowego Porządku. Mam pełne uprawnienia...

- Tymczasowe władze - poprawiła z naciskiem Klara. - A tu nie masz pan żadnych uprawnień.

- Kpisz sobie kobiecino - warknął przywódca.

- Nie patyczkuj się z babą - rozległy się głosy. - Deszcz leje, wchodzimy do środka.

- Stać! - krzyknęła Klara. Ludzie cofnęli się zaskoczeni. - Nie wiecie szaraczki, z kim rozmawiacie - sięgnęła do kieszeni swetra, wyciągając dokumenty. Przywódca złapał je i oglądał chwilę w świetle pochodni, po czym oddał Klarze pełnym szacunku gestem.

- Przepraszamy panią. Skąd moglibyśmy wiedzieć? Lecz ślady prowadzą tutaj, psy nie mogą się mylić, zobaczy pani jak szaleją. On musi gdzieś tu być...

- Psy szaleją, bo moja suka ma cieczkę - odparowała Klara. - Gdy ją poczuły, gdzieś miały wasz trop. Patrz pan: ona też ujada jak wściekła.

- Tak... pewnie tak. Jeszcze raz przepraszamy za najście. Przeszukamy ponownie teren, gdzie złapaliśmy jego matkę.

- Matkę? Coście z nią zrobili?

- Jak to co. Wiadomo - przywódca wykonał charakterystyczny ruch ukręcania głowy. Rozległy się śmiechy aprobaty.

- Tak bez sądu?

- Sami jesteśmy sądem. Nasza jedyna szansa to stanowczość i szybkość. I w tym jesteśmy dobrzy.

- Nie wątpię. Wie pan, jak się nazywają takie działania w krajach cywilizowanych? Lincz. Doniosę mężowi o waszej działalności.

- Przecież my w dobrej wierze... w słusznej sprawie...

- Wiem, wiem. W imię Nowego Porządku. Żegnam.

Zamknęła drzwi i oparła się o nie, oddychając głęboko. Dziękowała Bogu, że przywódcy nie przyszło do głowy sprawdzić płci jej psa. Odszukała papierosy, zapaliła, zaciągając się mocno. Pogoń oddalała się. Weszła do izby. Odrzuciła chodnik i podniosła klapę. - Wyłaź. Już w porządku.

Chłopiec wygramolił się ze skrytki. Było jej gorąco, więc na powrót otworzyła drzwi. Malec, jakby opacznie zrozumiawszy ten gest, przywarł nagle do jej nogi. Przytuliła go do biodra, patrząc w kierunku cichnącego zgiełku i szczekania psów.

 

KONIEC

 

listopad 1987 r.