Ostatnie pożegnanie

Nie, nie - nie żegnam się z Salonem ani tym bardziej z życiem:))

Po prostu w sobotę znowu wracam do Danii - tym razem już na krótko.

I po raz drugi muszę napisać, że życie na obczyźnie nie dla mnie.

Poprzednio porównywałam Polskę do dziecka, które się wychowuje, ale to chyba jednak nietrafne porównanie.
Teraz tak myślę, że Polska to żona...

Dla jednych - młodych emigrantów - żona niechciana, narzucona przez rodziców, łatwo się ją opuszcza, inna piękniejsza, bogatsza...

Dla innych - bigamistów , emigrantów z podwójnym obywatelstwem - żona, do której się wraca, zwłaszcza na emeryturze, do której się przyjeżdża, bo rodzina, znajomi, bo dobrze gotuje, a ta druga, nowoczesna jakaś.

Inni - niby tkwią w związku, ale wszyscy wiedzą, że na boku mają kochanki .

A ja?

Ja w delegacji służbowej, tęsknię

Chyba z racji wieku i wyznania nie zamienię jej na inną.

Tamte faktycznie, po liftingu, w modnych ciuchach, bogate...

Ale to my też jesteśmy winni, że bałagan w domu, że synek wyciąga ostatnie pieniądze na głupoty, a nie ma na chleb dla reszty.

Ja wiem, że inna będzie miała po prostu inne wady, do wad własnej żony już przywykłam.

Ta moja faktycznie trochę się zaniedbała, ale tak naprawdę jest piękna - jak  nam starczy na nowe ciuchy, na fryzjera to naprawdę może olśnić.

A te inne?

One po prostu są nudne a z moją co jak co, ale nuda mi nie grozi....

PS Wiem, że z powodu "pci" powinnam pisać o mężu, ale żona zdecydowanie bardziej pasuje :))