Powszechnie wiadomo, że eksperymentalne iniekcje genu mRNA są przyczyną niezliczonych przypadków zapalenia mięśnia sercowego i osierdzia. Jednak przyczyny tego zjawiska były wcześniej nieznane. Teraz sytuacja się zmieniła.
Kilka miesięcy po wprowadzeniu eksperymentalnych iniekcji genu mRNA firm Pfizer/BioNTech i Moderna przeciwko koronawirusowi, niektóre kraje wstrzymały ich podawanie młodym mężczyznom. Przyczyną był gwałtowny wzrost liczby zachorowań na zapalenie mięśnia sercowego wywołane iniekcjami mRNA lub modRNA. Jednak dokładna przyczyna tego zjawiska, a także jego wpływ na mężczyzn poniżej 30. roku życia, przez długi czas pozostawały niejasne.
Naukowcy z renomowanego Instytutu Kardiologicznego Stanforda najwyraźniej odkryli przyczynę. Za pomocą kilku złożonych modeli eksperymentalnych zidentyfikowali dwa białka z klasy cytokin (tzw. burza cytokinowa po iniekcjach była już znana), a mianowicie CXL10 i IFN-Gamma, które odpowiadają za tę reakcję. Pierwsze jest produkowane przez makrofagi, drugie przez limfocyty T, czyli nasze komórki odpornościowe.
Naukowcy opublikowali wyniki swoich badań pod tytułem „ Inhibition of CXCL10 and IFN-γ ameliorates myocarditis in preclinical models of SARS-CoV-2 mRNA vaccine ” w czasopiśmie Science Translational Medicine.
https://www.science.org/doi/10.1126/scitranslmed.adq0143
Kiedy siły bezpieczeństwa stają się podpalaczami
Makrofagi i neutrofile, rzekomo „wojownicy pierwszej linii” układu odpornościowego, okazują się sprawcami szkód ubocznych po wstrzyknięciu mRNA. Poprzez ciągłą komunikację cytokinową, szczególnie za pośrednictwem IFN-gamma, stają się nie tyle obrońcami, co podpalaczami we własnych organizmach. MRNA najwyraźniej wyzwala nadprodukcję tych cząsteczek sygnałowych, powodując atak komórek mięśnia sercowego w klasycznym trybie ognia sojuszniczego. To, co przedstawia się jako reakcja obronna, kończy się celowym samookaleczeniem.
Co więcej, uszkodzenia nie ograniczają się do serca. Porównywalne procesy niszczenia, zależne od układu odpornościowego, zaobserwowano również w płucach, wątrobie i nerkach. Naukowcy ze Stanford doszli do zaskakującego wniosku: uszkodzenie narządów spowodowane nadmierną sygnalizacją IFN-gamma nie jest odosobnionym przypadkiem, lecz raczej efektem klasowym substancji mRNA. Mechanizm leżący u jego podstaw jest prosty i alarmujący: IFN-gamma jest częścią ewolucyjnej obrony przed obcymi cząsteczkami DNA i RNA. Każdy, kto wstrzykuje sobie sztucznie zmodyfikowany RNA, nie powinien być zaskoczony, jeśli układ odpornościowy zrobi dokładnie to, do czego został zaprojektowany – tyle że tym razem przeciwko własnym tkankom organizmu.
Estrogeny jako ochrona przed burzami cytokinowymi?
Naukowcy posunęli się jeszcze dalej. Podejrzewali, że estrogeny mogą zapewniać rodzaj naturalnej ochrony, zwłaszcza że choroba dotyka głównie młodych mężczyzn, a nie kobiety. Dlatego użyli genisteiny, substancji pozyskiwanej z soi, aby przetestować jej działanie. A jaki był rezultat? Otóż genisteina, znana już ze swoich właściwości przeciwzapalnych, wykazała wyraźne działanie ochronne i znacząco zmniejszyła stan zapalny.
Biorąc pod uwagę, że wielkie koncerny farmaceutyczne pracują nad kolejnymi lekami mRNA, które zamierzają narzucić społeczeństwu, staje się jasne, że w przypadku takich eksperymentów z wstrzykiwaniem genów, środki zapobiegawcze powinny być łatwo dostępne, aby znacząco ograniczyć przynajmniej niektóre skutki uboczne. Biorąc pod uwagę, że nie istnieje coś takiego jak „łagodne zapalenie mięśnia sercowego”, a takie uszkodzenia serca stanowią dożywotnie i potencjalnie śmiertelne zagrożenie dla zdrowia, potencjalny środek zapobiegawczy jest z pewnością pozytywnym rozwiązaniem.
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
