Takój się nie czyni i już.

- Patrz, no to cyrk jest jakiś - oświadczył mój sąsiad, pokazując mi jedynkę jakiejś gazety ze zdjęciami rozmodlonego tłumu zebranego pod dość obskurnym krzyżem pod Pałacem Namiestnikowskim.

Ponieważ przez miesiąc nie miałam netu i nic kompletnie mnie nie interesowało, zaczęłam czytać. Zgłupiałam. Najwyraźniej stado opętanych jakąś dziwaczną ideą szaleńców postanowiło walczyć o krzyż, który potrzebny jest w tym miejscu jak dziura w moście. Przejrzałam net, coraz bardziej zdumiona - najwyraźniej nie o krzyż tu biega, a już najmniej o jakieś religijne natchnienie. To jakieś kompletne wariactwo. Przed oczami stanął mi Świtoń i wyprawy krzyżowe. Szaleństwo, połączone z nienawiścią, podszyte cienko religijnością, a grubo - totalnym nawiedzeniem. O co chodzi tym ludziom - trudno orzec. W końcu obok jest Św. Anna, można krzyż postawić na dziedzińcu, można wmurować tablicę w ścianę kościoła, ba - pewnie można nawet wmurować takową w trotuar pod Pałacem Namiestnikowskim tak, żeby nie zaśmiecała przestrzeni miejskiej. Co więcej - przed Pałacem jest spory kawał ziemi - fakt, że za płotem - ale postawienie tam tablicy pamiątkowej w niczym by nie szkodziło. Na zapleczu jest park - może tam? A może Plac Piłsudskiego - tam nic nie jeździ, ewentualne masowe pielgrzymki nie blokowałyby ruchu na Krakowskim. Ale proste rozwiązania są najczęściej najtrudniejsze, bo nie powodują konfliktów, a o to przede wszystkim chodzi. Bo tak patrząc na to z boku - krzyż nie jest ważny, ważna jest nienawiść i możliwość wykrzyczenia pod oknami tego „nie naszego” prezydenta „Ty morderco, wyłaź z pałacu”. No i rzecz jasna pokazania że „tamci” to chamy bite, nie-patrioci, walczą z religią, krzyżami i wolą ludu. Innymi słowy - nie-Polacy. Może Żydzi albo masoni? Rolę PiS w tej sprawie litościwie przemilczę.

Zbrzydziło mnie to i zażenowało. Może dlatego, że sama w ostatnim czasie straciłam bliskich i takie chochole tańce na ich grobach byłyby dla mnie niewyobrażalne. Może dlatego, że mogę siebie postawić na miejscu rodzin ofiar, które w telewizji oglądają zwykły cyrk. Może dlatego, że wstyd mi za państwo, które daje sobą manipulować grupie nawiedzonych. A może dlatego, że w ogóle mi za to wstyd. Tak po ludzku. Nie jestem wierząca, ale gdybym była, byłabym pierwszą, która zaczęłaby wrzeszczeć, żeby nie kupczyć symbolem religijnym i nie uprawiać jakiejś dziwnej polityki w cieniu krzyża. Krzyż nie jest po to, żeby lać się z policją. Jest symbolem pokory. Tej pokory zabrakło. Przy okazji rykoszetem obrywają rodziny tych ludzi, którzy zginęli pod Smoleńskiem. I mimo, że kilku z nich znałam, jakoś nie chce mi się przecisnąć przez gardło słowo „bohater”. Są takimi samymi bohaterami, jak człowiek, który zginął w wypadku autobusu. Nie wykazali się bohaterstwem, bo na takowe nie było tam miejsca. Zginęli i ciszej nad tą trumną. Wyjaśnijmy, jak to się stało, choćby te wyjaśnienia były bolesne i niewygodne, ale dajmy im już to wieczne odpoczywanie, a ich rodzinom odrobinę spokoju, która w takiej sytuacji jest niezbędna.

Ciekawa jest reakcja moich sąsiadów z zapadłej wsi na Mazurach - ludzi najczęściej wręcz dewocyjnie wierzących. Są oburzeni. Dla nich to brak poszanowania pamięci zmarłych. Mój sąsiad, z którym dzisiaj jechałam do Nidy wyjaśnił mi to prosto:

- Wiesz co? Nie uchodzi. Takój się nie czyni i już. To nie po chrześcijańsku.

Masz rację, Krzysiu. To nie po chrześcijańsku. Uznajmy, że oni nie są ani nasi, ani wasi, tylko kompletnie obcy.

A tak w ogóle - czy ktoś wie, kiedy w Krypcie Srebrnych Dzwonów zawiśnie obiecana tablica z nazwiskami ofiar? Czyżby wola ludu Krakowa nie sięgała?

Obrzydliwe to wszystko.