Protesty antyrządowe 23 marca 2013 roku. Bielsko - Biała - blog Warsztaty Analiz Socjologicznych

W sobotę 23 marca 2013 roku wyszedłem poprzyglądać się protestowi antyrządowemu, który przeszedł przez place i ulice mojego miasta, jednego z kilkunastu w Polsce, gdzie na ten dzień je zaplanowano. Tak, tylko się poprzyglądać, a nie wziąć udział, bo przeciwko np. „tyraniu do śmierci na umowach śmieciowych” (które określam trafniejszą nazwą umów swobodnych) nic nie mam.

"Zjednoczeni Oburzeni"

Wśród organizatorów najbardziej widocznym, z banerem i licznymi transparentami, był bielski oddział Obozu Narodowo-Radykalnego. Liczba uczestników dochodziła do 160 w maksymalnym momencie (przy dołączeniu na Placu Chrobrego posiłków w postaci około 20 kibiców BKS-u, którzy w ogóle okazują się ostatnio znacznie aktywniejsi niż ekipa sympatyzująca z ekstraklasowym TS Podbeskidzie). Dla porównania: to mniej więcej tyle, ile udało się zgromadzić na ostatnim tutejszym Marszu Wyzwolenia Konopi, w październiku ubiegłego roku.

Co najdobitniej potwierdziło moje przekonanie, z którym tam poszedłem, że tym, co łączyło te osoby, jest po prostu niechęć do partii PO i jej otoczenia, a nie spójna wizja, którą potrafiliby zaproponować w zamian, w dowolnym obszarze życia społecznego? Prawie całkowita nieobecność haseł programowych. Oto dwa, które wykrzykiwano już przy samym wymarszu, nie dodając ani słowa o możliwościach konstruktywnych zmian: „Donald Tusk, gdzie twój mózg?”, „Donald, matole, twój rząd obalą kibole!”.

Sam prowadziłem różne zgromadzenia publiczne m.in. z takimi okrzykami. Ale nigdy nie były one najjaśniejszymi punktami w przygotowanym przekazie merytorycznym. Nie podoba mi się brak przesłania z mocnym uzasadnieniem. Oczywiście niekoniecznie należy akcentowaniu go poświęcać najwięcej czasu, bo może to grozić znudzeniem ludzi, ale zły to znak, jeśli myślący ludzie, którzy słuchali, nie są następnie w stanie przytoczyć głównych postulatów i argumentów. Ubolewam nad tym, że jedynym, co wyniesie większość obserwujących wydarzenie przechodniów i odbiorców relacji w mediach, a także sami zwykli uczestnicy, będzie podbicie nastroju „nie lubimy Tuska”. Emocja odseparowana od myśli. Rozgrywanie grup społecznych, wybijanie się na nieskażonych widokiem racjonalnego rozumu animozjach między „nami” a „wami”. Stawianie na bezrefleksyjność. Wreszcie, najbardziej niepokoi mnie, że ludzie, w większości młodzi, których angażuje się w takie działania, nie są skłaniani do myślenia, konfrontowani z sednem jakiegokolwiek problemu, który powinni przetrawić i się doń ustosunkować, a najlepiej podjąć się na własną rękę robienia czegoś dalej. Zamiast zachęcać do samodzielności i aktywności motywowanej świadomie wyrabianymi przekonaniami i niepowtarzalną, osobistą pasją, czyni się z nich seryjnie żołnierzy. Multum kopii wzorca idealnego „członka organizacji”, posłusznie się stawiającego na miejscu mimo mrozu, ze sztandarami, flagami, gardłem rozgrzanym do powtarzania wulgaryzmów pod adresem rządzących, ale niezdolnego do wykazania zbyt wielkiej inicjatywy, nierozwijającego się w kierunku zostania liderem (innowatorem, aktywistą, przedsiębiorcą), mającego zamiast samorealizacji przez współdziałanie z innymi, zadowalać się jej namiastką w postaci samego poczucia uczestnictwa w wielkim planie, ustalonym ponad jego głową i wyznawanym jako jedynie słuszny. „Mój umysł w twój umysł, moje myśli w twoje myśli.” Czy w dzisiejszej Polsce to już naprawdę jedyny sposób na trwałe zbieranie ludzi wokół siebie?

Krzysztof Maczyński

organizator m.in. protestów anty-ACTA w Bielsku - Białej