01
01
wen fang si bao wen fang si bao
880
BLOG

Tradycja akrobacji w Chinach

wen fang si bao wen fang si bao Rozmaitości Obserwuj notkę 5

 

 

Akrobatyka to sztuka przełamywania barier i ograniczeń ludzkiego ciała, polegająca na wykonywaniu ewolucji cielesnych o wysokim stopniu trudności. Wymaga ogromnych umiejętności, perfekcyjnej kontroli nad własnym ciałem oraz dużej sprawności fizycznej, dzięki czemu wzbudza zachwyt widzów. Pierwsze tego typu ewolucje pojawiły się w Chinach, Egipcie i Grecji.

Chińskie sztuki akrobatyczne (杂技艺术) to starożytna tradycja obejmująca występy z zastosowaniem różnorakich zręczności, technik i muzyki. To formy sztuki pochodzące od umiejętności mających zastosowanie w codziennym życiu, pracy i działalności łowieckiej prymitywnego człowieka wraz ze sztukami walki.

Od wczesnego stadia rozwoju chińskiej sztuki, akrobacja łączyła się z tańcem i muzyką. Już w Okresie Walczących Królestw (475 – 221 r. p.n.e.) osiągnięto wysoki poziom zaawansowania akrobacji połączonej z żonglerką siedmioma sztyletami wykonywaną na 3-metrowych szczudłach. W czasach dynastii Qin (221 – 207 r. p.n.e.) powstał rodzaj występów nazywany Jiaodi (o czym w kolejnym wpisie), to dramat zawierający sztukę starożytnych zapasów, początkowo popularny wśród ludności, aby z czasem zostać wprowadzonym na dwór cesarski. Bardzo szybko połączył się z różnymi akrobacjami taneczno-muzycznymi, żonglerką mieczami, staniem na rękach, woltyżerką, wspinaczką na drągu, walką ze zwierzętami…  

Za czasów dynastii Han (206 r. p.n.e. – 220 n.e.) nastąpił rozkwit rozwojowy sztuki akrobatycznej. Cesarz Wu Di tak bardzo się nią zachwycił, że często gościnnie urządzano przedstawienia z udziałem artystów tych trzech rodzajów sztuki (akrobacja, taniec, muzyka) – nazywając je sto zabaw.

Tego rodzaju występy za dynastii Tang (618 – 907) były już popularne wśród władców jak i ludności. Zrezygnowano w międzyczasie z zapasów Jiaodi, a imprezy nabrały bardziej wysublimowanych cech.

W czasach dynastii Song (960 – 1279) akrobatyka z salonów cesarskich została wycofana. Śladowo jeszcze była spotykana na uroczystościach dworskich i szkoleniach wojskowych. Wszelkie układy wykonywane na dużą skalę zniknęły, a ich miejsce zajęły małe, realizowane przez wędrowne trupy. Przejęte przez zwykłych ludzi, ulegały głębokiemu przeobrażeniu zarówno w kształcie, jak i treści. Rozwinęły się małe formy - szczególnie żonglerka, która uzewnętrzniała możliwości ciała ludzkiego, pokazywała co może wyczyniać talia, nogi czy głowa.

Także kolejne dwory: mongolskiej dynastii Yuan (1271 – 1368), rodzimej Ming (1368 – 1644) i mandżurskiej Qing (1644 – 1911)  pogardziły akrobatyką.

Za czasów dwóch ostatnich akrobatyka stała się sposobem na życie wielu ludzi, którzy ze swoim repertuarem wędrowali po całym kraju. Programy artystyczne realizowali ojciec z synem, mistrz z uczniem, a nawet całe rodziny. Pod koniec panowania dynastii Qing i w początkach Republiki Chin akrobacja chińska została, z dużym sukcesem, wyprowadzona poza granice państwa.

Unikalne cechy artystyczne umożliwiające tworzenie niepowtarzalnego uroku chińskiej akrobatyki to:

- Wykorzystanie do perfekcji pracy talii, nóg i głowy podczas wykonywania ćwiczeń.

- Panowanie nad sobą i stabilność podczas wykonywania niebezpiecznych ćwiczeń, co wymaga odwagi, sprytu, precyzji, dokładności i zdolności.

- Tworzenie aureoli niezwykłości wokół numerów popisowych, w których wydaje się, że stworzono coś z niczego. Nie jest w nich potrzebna scenografia, oświetlenie czy efekty dźwiękowe – jedynie wysoki poziom umiejętności i siła fizyczna.

- Wyjątkowa zręczność i siła fizyczna nóg podczas żonglerki lekkimi i ciężkimi przedmiotami. Bardzo często żonglerką zajmują się kobiety manipulując beczkami z winem, naczyniami porcelanowymi, meblami, deskami, instrumentami perkusyjnymi i parasolkami.

- Połączenie siły, zwinności i szybkości, które są niezbędne między innymi w piramidach kilkunastoosobowych. 

- Akrobacja wykorzystuje narzędzia pracy i rekwizyty takie jak: miski, talerze, słoiki, kubki, liny, bicze, słupy, drabiny, stoły, krzesła, parasole i kapelusze czy lassa i skakanki. Akcesoria te, będące dziełem rzemiosła, mają przy okazji pokazywać piękno tradycyjnego chińskiego rękodzieła.

- Przedstawienia cechują się elastycznością w zakresie wielkości lokalu oraz liczby wykonawców. Pokazy mogą się odbywać na placach, w teatrach, na ulicach, a nawet w małych pomieszczeniach jak lokale gastronomiczne czy mieszkania. Liczba wykonawców może się wahać od jednego do stu, a i bywa większa na galach rewiowych.

- Chińska akrobatyka jest powiązana z innymi formami sztuk scenicznych (taniec, muzyka). To ścisły związek mistrza z uczniem, przekazywanie tradycji z pokolenia starszego na młodsze.

 

 

TEATR CHIŃSKI 2

 

Notki powiązane:

Początki teatru

Chińskie zapasy

Baixi - sto zabaw

Teatr lalek

Teatr cieni

AKROBACJA CHIŃSKA 1

  

Notki powiązane:

Wuqiao centrum akrobatyki chińskiej

Man Fong Tong biografia

CDN

Zobacz galerię zdjęć:

02
02 03 04 05 06 07 08 09 10

Chiny u Europejczyka, który stara się poznać odrębność obyczajowości, bogactwo kultury i historii wywołują całkowity zawrót głowy. POLECAM aplikację na Android "Odkryj Chiny" – poza Polską "Ancient China". Oprócz możliwości poznania pięknych okolic w Chinach, ściągnięcia na pulpit zdjęć w rozdzielczości HD, w formie gry sprawdzimy naszą wiedzę o tych miejscach. Nagroda za rok 2014 „Poetry&Paratheatre” w kategorii: Popularyzacja Sztuki - Motywy przyrodnicze w poezji chińskiej

Nowości od blogera

Komentarze

Inne tematy w dziale Rozmaitości