Cztery osiągnięcia formacji narodowej z ostatnich lat.

Pisałem przedwczoraj o nieodległej przeszłości i zatrzymałem się na roku 2001. Dziś ciąg dalszy. Jakie – moim zdaniem – trwałe osiągnięcia można przypisać działalności LPR? Umiejscawiam je w czterech obszarach. 

Interes narodowy – na trwale funkcjonuje w debacie publicznej. Mieliśmy swój moment w historii najnowszej, w którym pokazaliśmy naszym Rodakom, że jednak - zadekretowany przecież oficjalnie przez przeciwników myśli narodowej - nasz zgon jest tylko postulatem ich czczej wiary. Wprowadziliśmy do dyskursu politycznego pojęcia i kryteria ocen, które muszą już na stałe funkcjonować, nawet pod naszą czasową nieobecność w parlamencie. Interes narodowy i państwowy stały się stałym punktem odniesienia w debatach publicznych; i nawet jeśli nie jest on właściwie definiowany, jednak ukierunkowuje myślenie polityczne ku nadrzędnym zasadom. Postawienie przez nas mocno i wyraziście kryterium zgodności celów polityki zagranicznej z naszym interesom narodowym – ugruntowało się już także jako pewna oczywistość, choć bywa różnie (przeważnie bałamutnie) interpretowane. Ważniejsze jest tu jednak, że tradycyjnie narodowe kryteria ujmowania rzeczywistości politycznej, pochodzące z naszej szkoły ideowej, przesiąkły (dzięki nam) do powszechnego myślenia o Polsce, czego nie było w okresie przed powstaniem LPR.

Przypomnieć tez warto, że LPR jako jedyne ugrupowanie po 89’r. podjęła się realizacji polityki prorodzinnej. Oprócz przyznania jednorazowego świadczenia dla kobiet – młodych matek (2 tys. zł.), wydłużyliśmy płatne urlopy macierzyńskie oraz – co jest naszym największym sukcesem – wprowadziliśmy ulgę podatkową na każde dziecko w wysokości 1145 zł., dzięki której wiele milionów polskich rodzin w ogóle za zeszły rok nie musiało płacić podatku. Niestety nikt inny przed nami, ani jak widać – nikt po nas, nic nie robi(ł), aby prowadzić politykę (w dziedzinie materialnej) na rzecz rodzin. Ważniejsze jednak od pewnych realnych sukcesów w tej materii jest to, że szeroko i głośno upomnieliśmy się o polską rodzinę, jak nikt inny przed nami; na tyle szeroko, że dziś takie postawienie sprawy wygląda na oczywiste i budzi zrozumienie w społeczeństwie; a na tyle głośno, że długo jeszcze nie będzie odważnych, aby pewne kierunki tu podważyć.

Nasza formacja podjęła się oczyszczenia i naprawienia sytuacji w polskiej oświacie. Tej jakże ważnej dziedzinie życia narodowego, która decyduje o świadomości, a tym samym pośrednio o przyszłości, naszego Państwa i Narodu. Od 1945r. niepodzielnie polską oświatą rządziła lewica, pod różnymi barwami. I urabiała wychowanie młodych pokoleń na swoją modłę. My przerwaliśmy ten wielopokoleniowy ciąg zawłaszczania duszy Narodu przez obce temu Narodowi doktrynalne siły. I walka, którą stoczyliśmy na odcinku edukacji była bodaj najbardziej dla nas wyczerpująca i wykrwawiająca; bo i na polu tej walki biliśmy się niejako „z całym światem” osamotnieni.

To że świat zachodni od wielu lat cofa się pod naporem sił lewicowych, obyczajowo libertyńskich i progresywnych – to znane jest nam od dawna. Ale w Polsce nikt przed nami nie miał takiej odwagi i determinacji, by upomnieć się jawnie i bezkompromisowo o prymat etyki nad polityką i prymat wartości moralnych nad indywidualistycznie i egoistycznie pojętą wolnością. W tej dziedzinie – dziedzinie obrony i promocji fundamentalnych wartości – niewątpliwie przesunęliśmy środek debaty publicznej w zdrowym kierunku. Pokazaliśmy cyniczną i przebiegłą grę pewnych radykalnych, ale bardzo wpływowych środowisk, których głównym celem jest deprawacja młodzieży oraz podważenie praw i przywilejów rodziny monogamicznej. Zapłaciliśmy za to wielką cenę, niektórzy z nas cenę najwyższą, jaką jest zszargane i oplute dobre imię, poniewierane i szkalowane po wszystkich możliwych mediach; za co? - za odwagę stania przy wartościach, za bezkompromisowość i nie rachowanie się z atakami. Warto jednak było zapłacić taką cenę dla dobra polskiej rodziny. Dziś jakże trudno tym środowiskom, które patrona upatrzyły w postkomunistycznej lewicy, a za sojuszników mają zdecydowaną większość mediów, przekonać Polaków do swoich postulatów. Nasz silny opór w nieodległej przeszłości owocował będzie jeszcze przez długie lata trzymaniem tych grup na marginesie społecznej akceptacji. Podjęliśmy też akcję zmierzającą do wzmocnienia obrony życia w Konstytucji. I choć była ona nieskuteczna, miała i ma wielkie moralne znaczenie, poprzez ożywienie debaty publicznej i towarzyszącą jej kampanię promocyjną. Spowodowała ponadto również przesunięcie w świadomości społecznej postaw i poglądów w stronę zdrową moralnie.

(za: Polityka Narodowa, czerwiec, 2008)