Msza tradycyjna - 1. rocznica papieskiego Listu. Tradycjonalizm.

 Dokładnie dziś mija rok od ogłoszenia przez Benedykta XVI Listu Apostolskiego (Motu Proprio) „SUMMORUM PONTIFICUM”, uwalniającego Mszę św. „trydencką”. To ważny dokument, nie tylko dla środowisk tradycjonalistycznych. Czytamy w nim m.in. [podkr. moje]:  

Na skutek usilnych próśb tych wiernych, długo rozważanych już przez naszego Poprzednika Jana Pawła II, i po wysłuchaniu przez nas samych Ojców Kardynałów podczas Konsystorza, który odbył się 22 marca 2006 roku, po głębokim namyśle nad każdym aspektem tej kwestii, po wezwaniu Ducha Świętego i licząc na Bożą pomoc, w niniejszym Liście Apostolskim postanawiamy, co następuje:  

Art. 1. Mszał Rzymski, promulgowany przez Pawła VI, jest zwyczajnym wyrazem "lex orandi" ("prawa modlitwy") Kościoła katolickiego obrządku łacińskiego. Jednakże Mszał Rzymski, promulgowany przez św. Piusa V i ponownie wydany przez bł. Jana XXIII winien być uważany za nadzwyczajny wyraz tego samego "lex orandi" i musi być otaczany należnym szacunkiem ze względu na swój czcigodny i prastary zwyczaj. Oba te wyrazy "lex orandi" Kościoła żadną miara nie doprowadzą do podziału w "lex credendi" ("prawie wiary") Kościoła: są bowiem dwoma praktykami jedynego rytu rzymskiego. Dlatego dopuszczalne jest sprawowanie Ofiary Mszy według oficjalnego wydania Mszału Rzymskiego, promulgowanego przez bł. Jana XXIII w 1962 roku i nigdy nie zniesionego, jako nadzwyczajnej formy Liturgii Kościoła. Warunki korzystania z tego Mszału, ustalone w dokumentach wcześniejszych niż "Quattuor abhinc annos" i "Ecclesia Dei", zostają zmienione jak następuje: (...) 

Art. 2. W Mszy sprawowanej bez ludu każdy kapłan katolicki obrządku łacińskiego, tak diecezjalny, jak i zakonny, może korzystać z Mszału Rzymskiego, wydanego przez błogosławionego Papieża Jana XXIII w 1962 roku lub z Mszału Rzymskiego, promulgowanego przez Papieża Pawła VI w 1970 roku, a to jakiegokolwiek dnia, wyjąwszy Triduum Święte. Do takiej celebry według jednego lub drugiego Mszału kapłan nie potrzebuje żadnego zezwolenia ani Stolicy Apostolskiej, ani swego Ordynariusza (…)

 Art. 4. W Mszach odprawianych zgodnie z przepisami art. 2 mogą uczestniczyć z własnej woli – zachowując wszystkie normy prawne – wierni, którzy wyrażą taką chęć.  Art. 7. Jeśli grupa wiernych, o których mowa w art. 5 § 1 nie otrzymała od proboszcza zadowalającej odpowiedzi na swoje prośby, niech o tym powiadomi Biskupa diecezjalnego. Biskup jest gorąco proszony, by zadośćuczynił ich pragnieniu. Jeżeli nie może on załatwić takiej celebracji, powiadomiona być o tym musi Papieska Komisja "Ecclesia Dei".  

Przypomnę tylko, że Mszał Rzymski Piusa V to właśnie ryt trydencki, ponownie ogłoszony i wydany przez bł. Jana XXIII w 1962r. Do tej pory Msza św. wg tego rytu mogła być sprawowana jedynie za zgodą biskupa ordynariusza. Od roku zgoda taka nie jest konieczna. Co więcej – jeśli proboszcz nie umożliwi wiernym uczestnictwa w takiej Mszy św., powinni oni powiadomić biskupa, a jeśli i ten nie może spełnić prośby – idzie obowiązkowo informacja do Rzymu.  

Wczoraj uczestniczyłem w takiej Mszy św. w radomskiej Farze (I i III niedziela miesiąca godz. 14.00). Wiem, że w wielu diecezjach podejmowane są podobne inicjatywy. Odnowienie życia liturgicznego prowadzi nieodłącznie do odrodzenia życia religijnego w ogóle. A tego Polska na pewno potrzebuje. Nasza religijność bowiem - sentymentalna, ceremonialna, zwyczajowa - jest niestety przeciętnie niezwykle płytka, defensywna, intelektualnie nie pogłębiona, przez co narażona na rozchwianie przy lada jakim kryzysie.

Powstawanie wielu środowisk „tradycjonalistycznych” (- niezbyt fortunne określenie, ale już na trwałe przypisane do tej postawy) to bardzo optymistyczny zwiastun przyszłego odrodzenia religijnego narodu. Warto zatem to odnotować.