24.11.2023, Piątek

Obawiam się, że nie idę tylko do przodu, zawsze. Zdarza mi się cofać, zdarza wycofać. Zdarza mi się też zatrzymać i po prostu postać w tym miejscu. 

Rozwój zawsze, w każdej chwili jest po prostu niezdrowy, bo odbywa się za wszelką cenę. A mnie po prostu na tym nie zależy. 

Owszem, przyjemnie jest widzieć progres swoich działań. Przyjemnie jest widzieć jak przyrasta i tu pozwolę odwołać się do pewnego rytuału, który uprawiam od pewnego czasu. Gram sobie (zacząłem w ośrodku odwykowym) w niewymagającą grę z gatunku „połącz trzy”. W momencie połączenia trzech i więcej elementów, znikają one z planszy. Celem jest pozbycie się wszystkich lub osiągnąć jakiś cel. Nie chodzi o to, by się nad tym rozwodzić a żeby wiedzieć, że nie wymaga to umysłu wielkiego. Wymaga odrobiny wysiłku, za to relaksuje. 

Dodatkowo, jest tak zrobiona, żeby uzależniać i dlatego wprowadziłem sobie ograniczenia, na przykład że gram tylko do czasu, aż osiągnę cel dzienny, co czasem oznacza jedną planszę. I na przykład to, że nie poświęcam grze więcej, niż 20 minut dziennie. Właściwie - ostatnio nie gram nawet codziennie, czasem po prostu jestem zbyt zajęty poważniejszymi rzeczami. A jednak przeszedłem…. 7200 poziomów.

Po kawałku. Przez jakiś czas. Powoli.