Notatka służbowa

Krytykując ostro Jana Rokitę, Rafał Ziemkiewicz kilka dni temu tak starał się wykpić poglądy Rokity na stosunki w IPN: „Rokita bezrefleksyjnie powtarza tyleż obiegowe, co zupełnie fałszywe stwierdzenia o rzekomym upolitycznieniu Instytutu Pamięci Narodowej czy “powierzeniu pisaniu książki o Lechu Wałęsie wyznawcom Antoniego Macierewicza”. Poprzestając na tym tylko jednym przykładzie: IPN oczywiście niczego nikomu nie powierzał, bo nie ma tam żadnego rozdzielnika, na mocy które pewne tematy “powierza się” historykom lewicowym, a pewne prawicowym”. (Tak, dobrze zacytowałem, naprawdę Ziemkiewicz pisze o historykach „lewicowych” w IPN!)

http://www.rp.pl/artykul/9158,193822_Rafal_A__Ziemkiewicz__Pogromcy_IPN_.html

Ciekaw jestem bardzo, skąd Ziemkiewicz wie, że w IPN tak właśnie jest, że nikt nikomu nie powierza żadnych tematów do opracowania. Ot, pełny luz, każdy bierze się za projekt, jaki mu akurat wpadnie do głowy, a kierownictwo nic do tego nie ma. Może zresztą tak jest. Ale coś mi się wydaje, że jednak nie.

Poszlaką podbudowującą moje wątpliwości jest tekst dr Sławomira Cenckiewicza w dzisiejszej Rzepie, figurujący obok mojego dzisiejszego artykulu na temat byków (polecam). Oto, po poskarżeniu się, że marszałek Borusewicz „próbuje zdyskredytować moją osobę” (czyli osobę Cenckiewicza), S.C. przytacza sprawę interwencji marszałka, po czym znamiennie dodaje: „Zresztą obie interwencje doczekały się stosownych notatek służbowych, które zostały przekazane przełożonym”.

W pierwszej chwili myślałem, że chodzi o przełożonych marszałka, no ale kto nim miałby być? Nad marszałkiem Senatu jest tylko suwerenny Naród, któremu notatek służbowych się nie przedkłada. Wygląda więc na to, że dr Cenckiewicz mówi o notatkach służbowych posłanych do swojego przełożonego.

Na tym nie koniec, bo już w następnym akapicie, dr Cenckiewicz, opisując inną sprawę, ostrzega: „O sprawie powiadomiłem swoich przełożonych w IPN i sporządziłem obszerną notatkę”.

Być może to tylko dr Cenckiewicz ma takie zamiłowanie i pasjami uwielbia pisać notatki służbowe. Być może nieświadomie naśladuje w tym funkcjonariuszy służb, które bada. Ale co jego przełożeni z tymi notatkami robią? Wyrzucają do kosza? Mówią: „Sławek, wyluzuj, daj mi pisać książkę”?

Nie sądzę. Skoro więc w IPN panuje system podporządkowania, wymagający od historyków IPN niższej rangi służbowej pisania notatek służbowych do przełożonych - historyków IPN wyższych rangą, mało prawdopodobna wydaje mi się teza Ziemkiewicza, że w IPN panuje pełna swoboda wybierania sobie tematów badawczych.

Nie jest to - przyznaję - jakiś naczelny problem polityczny w dzisiejszej Polsce, a logiczny związek między przydzielaniem tematów badawczych a systemem notatek służbowych w IPN nie spędza mi snu z powiek. Ponieważ jednak przygotowuję aplikację o grant (tak to się chyba nazywa) do IPN-u, chciałbym wiedzieć, jakie są tam stosunki służbowe, zasady podprządkowania i struktura procesu decyzyjnego. Planuję mianowicie napisanie dwóch książek odkłamywujących historię: „KOR - historia antydemokratycznej opozycji trockistowskiej w PRL” oraz „Stół zdrady narodowej (rzecz o okrągłym stole” (chociaż ten ostatni tytuł już mi chyba ktoś podebrał).

Jeśli oba projekty zostaną odrzucone, planuję badania w sprawie zbrodni komunistycznej, polegającej na zamordowaniu Prezydenta Gabriela Narutowicza (przez Różę Luksemburg). W przedmiotowej sprawie przygotowuję stosowną notatkę służbową, zgodnie zresztą z rozdzielnikiem.