Obalanie Obamy

“Nasza ekonomia jest w stanie prawie katastrofalnym i stale pogarsza się, bezrobocie i zamykanie przedsiębiorstw wzrasta, nasza polityka zagraniczna i obronna jest fatalna, prezydent republikański jest ośmieszony i nielubiany, kandydat republikański wali cepem i kłamie. Nawet przeciętny kandydat Demokratów powinien wygrać łatwo. Jeśli wyjątkowo wybitny kandydat jak Obama przegra, stać się może to tylko z jednego powodu. My, Amerykanie, możemy zrobić coś wielkiego w listopadzie. Albo możemy zrobić coś absolutnie okropnego, a potem żyć we wstydzie z powodu naszego głupiego, samo-destruktywnego uprzedzenia rasowego przez kolejne pokolenie”. 

Tak zakończył swój artykuł w „New York Review of Books” (specjalny numer poświęcony wyborom, z 6 listopada) wielki filozof i prawnik amerykański Ronald Dworkin. Nie jestem Amerykaninem i nie mam przeświadczenia, czy w swym porywającym manifeście mój znajomy Dworkin ma w pełni rację: czy ci, którzy będą głosować na McCaina, uczynią to głównie przez niechęć do koloru skóry Obamy. Myślę, że nie będzie to jedyny wzgląd. 

Będą inne.

Na pewno – do pewnego stopnia poglądy ekonomiczne (Obama jest troszkę bardziej egalitarny niż McCain, ale nie są to różnice zasadnicze; nie oszukujmy się: dynamika wyborów amerykańskich powoduje zbliżanie się obu głównych kandydatów do centrum). Mogą to być poglądy na politykę zagraniczną, choć znów – nie oszukujmy się: w amerykańskich wyborach świat liczy się w bardzo niewielkim stopniu, a różnice między dwoma kandydatami nie są aż tak wielkie. Możne to być wreszcie wzgląd na Panią Palin, choć jestem przekonany, ze co najmniej tylu, ilu wyborców Palin przyciągnie do McCaina, również odejdzie od McCaina, na którego w przeciwnym razie by głosowali. (Niedawno miałem kolację z bardzo konserwatywnym profesorem prawa z czołowego uniwersytetu amerykańskiego, który powiedział mi, że nie jest w stanie głosować na McCaina tylko dlatego, że nie może dopuścić myśli, że pewnego dnia Sarah Palin mogłaby zostać Prezydentem). 

Ale obawiam się, że będą też i inne powody, niekoniecznie związane z poglądami, ale też nie związane – przynajmniej bezpośrednio – z kolorem skóry kandydata Partii Demokratycznej. Ich niezłą ilustracją jest niedawny wpis Pana Tomasza Terlikowskiego. Obamie po drodze jest  z  najgorszymi demonami w czarnych koszmarach Pana Terlikowskiego („marksiści, socjaliści, czarni radykałowie i muzułmanie”); mama Obamy była puszczalska („ matka szukająca wrażeń w męskich ramionach w różnych regionach świata (jednym z przybranych "tatusiów" był indonezyjski muzułmanin”),  rodzice Obamy poznali się – horror! szok! – na kursie języka rosyjskiego. A w ogóle ojciec Obamy był poligamistą („tatuś zapomniał powiedzieć mamusi, że ma inną żonę”), co rzecz jasna spływa na Obamę czarnym smarem pierworodnego grzechu. Pogłębionym przez fakt, że rodzice Obamy (nie sam Obama!) byli „areligijni”.  

Takie kołtuństwo niestety w Stanach – jak i w każdym innym kraju – ma szansę przykleić się do kandydata, i w sytuacjach wyrównanych szans – go zwyciężyć. Mam nadzieję, że tym razem tak się nie stanie. Mam też nadzieję, że nowy prezydent USA nie będzie drugim – po George’u W. Bushu – prezydentem USA wybranym na to stanowisko przez Sąd Najwyższy. 

A ponieważ pojutrze będę w Nowym Jorku, mam własny interes w wyborze Obamy: wolę przyjechać do miasta radosnego niż markotnego…