W przeciwieństwie do moich niektόrych przyjaciόł i kolegόw, nie jestem specjalnie zbulwersowany tym, że obecny szef TVP ma za sobą młodzieńczy epizod neo-nazistowski, para-faszystowski, skinowski, quasi- ekstremistyczny czy jak to jeszcze nazwać. Jak moi Czytelnicy wiedzą, jestem zwolennikiem wybaczania za błędy młodości i ta moja dewiza odnosi się do błędόw mających bardzo rozmaite barwy polityczne. Zresztą, sam nie rzucę kamieniem: mam za sobą młodzieńczy epizod aktywności w KPP, wcześniej jeszcze współpracowałem byłem z Ludwikiem Waryńskim (to ja byłem jednym z tych towarzyszy, których śpiew dobiegał do Niego „zza krat, z więziennego podwόrka”; było to już wtedy, gdy go płuca wyplute nie bolały), a teraz proszę – liberał, Europejczyk, relatywista, rekreacjonista i konstytucjonalista, w sam raz kandydat na członka Grupy Mędrcόw Unii Europejskiej albo Rady Programowej właśnie rewitalizowanego Stronnictwa Demokratycznego.
Wracając jednak do Piotra Farfała, bo jakoś tak rozgadałem się na swόj temat (może dlatego, że jest mi bliski), powtarzam – młodość musi się wyszumieć, więc fakt, że młody Farfał szumiał na gόr szczycie wśród prawicowych radykałόw mało mnie uwiera. Być może nawet rysował na murach pewien starosłowiański symbol, a potem jednym gestem zamawiał zamaszyście pięć piw. O młodym Farfale mόwię zatem jednoznacznie – pal go sześć (a nawet siedem). Interesują mnie wszakże jego obecne poglądy, a te można znaleźć w artykule Igora Janke w ostatnim Plusie-Minusie. (Nota bene, to kuriozum, by szef publicznej telewizji dzielił się z opinią publiczną swoimi opiniami na temat np. poprzedniego rządu albo oceny przełomowych wydarzeń politycznych w jego kraju: czy ktoś zna np. opinie szefa BBC albo RAI albo TF1 na bieżące tematy polityczne? Nie, to tylko u nas administratorzy mediόw publicznych uważają, że są autorytetami politycznymi, co jest ładnym symptomem patologii polskich mediόw). Otόż moją uwagę przyciągnęły dwie opinie Pana Farfała:
Pierwsza brzmi tak: „Jarosław Kaczyński jest dla mnie jednoznacznie negatywną postacią. Nie chciałbym żyć w kraju, w którym będzie nowa Bereza Kartuska, w którym zbiera się kwity na opozycję”.
Jako żywo, nie jestem jakimś specjalnym wielbicielem politycznej drogi i strategii Jarosława Kaczyńskiego, nie dałbym się za niego zasiekać ani nawet zanudzić, ale podejrzewać go o planowanie założenia czegoś w rodzaju Berezy Kartuskiej – to już przypadek kwalifikujący nosiciela takiej opinii na badania psychiatryczne. Zwolennicy IV RP, ktόrzy stale przypisywali oponentom Jarosława Kaczyńskiego histerię i czarnowidztwo – nareszcie znaleźli ( po czasie, ale jednak) uzasadnienie swych obaw. Nie znajduję w wypowiedziach, działaniach i politce Jarosława Kaczyńskiego nawet odległych poszlak, uzasadniających podejrzenie, że chciałby swych politycznych oponentόw umieścić w obozach, internować, poddać torturom itp.
Druga wypowiedź Farfała, ktόra zasługuje na uwagę (przynajmniej na chwilę, zaraz potem można o niej zapomnieć, by sobie mόzgu nie zamulać) dotyczy Okrągłego Stołu. Jak mόwi Farfał:
„Okrągły Stół był Polsce niepotrzebny. Można to było inaczej rozwiązać”.
Otόż znam rozmaite opinie polityczne ostro krytyczne na temat Okrągłego Stołu: a to, że można było wynegocjować lepszy deal, a to, że nie należało później tak kurczowo trzymać się ustaleń, zawartych wszak pod ciśnieniem bieżącej sytuacji. Choć ani z jedną ani drugą krytyką dość fundamentalnie nie zgadzam się – uważam bowiem, że są one całkowicie ahistoryczne i nie uwzględniają realnej sytuacji przed, w trakcie i tuż po Okrągłym Stole, to jednak uznaję, że można tak właśnie uważać – i że taka opinia mieści się w wachlarzu racjonalnej kontrowersji.
Ale Pan Farfał mόwi co innego. On mόwi, że Okrągły Stόł był niepotrzebny. Innymi słowy, on neguje nie tylko konkretne ustalenia i nie tylko decyzje respektowania jej przez władze już nie-komunistyczne, ale w ogόle Okrągły Stόł jako drogę transformacji politycznej w Polsce, wyprowadzającej nasz kraj z autorytaryzmu komunistycznego.
Wobec takiego dictum, oczywiste pytanie, jakie się nasuwa, dotyczy tego, jaka metoda transformacji była potrzebna i korzystna. Do głowy przychodzą mi tylko dwie odpowiedzi. Pierwsza: należało było ostro i kategorycznie zażądać od panόw-komunistόw, by natychmiast i bez żadnych warunkόw oddali pełnię władzy (a przy okazji – od sąsiedniego ZSRR, by nie śmiał przypadkiem wtrącać się). Druga odpowiedź: należało natychmiast zarządzić powstanie zbrojne przeciwko władzy komunistycznej i przeciwko stacjonującym w Polsce wojskom ZSRR, po czym rozgromić jednych i drugich, wykorzystując fakt, że jak pamiętamy – w 1989 społeczeństwo aż rwało się do wojny narodowo-wyzwoleńczej, a i kadr przywόdczych było pod dostatkiem: Maciej Giertych, Roman Giertych i Ryszard Bender.
Te dwie opinie – o Jarosławie Kaczyńskim jako architekcie nowej Berezy i o Okrągłym Stole jako czymś niepotrzebnym – choć należą do dwόch odmiennych politycznych bajeczek, są rόwnie głupie. To znaczy – nie będę się upierał: można spierać się co do tego, ktόra jest bardziej durna i o ile – ale to, że nowy szef telewizji publicznej, tej naszej Nauczycielki, Misji i Ikony, mόwi i działa jak nawalony, jest raczej poza dyskusją.
Stąd tytuł niniejszego felietonu.
Inne tematy w dziale Polityka
