Biografie rewolucjonisty oraz ZŁEGO !?

Mam dość słuchając jak Komorowski straszy Antonim Maciarewiczem, który swoją przeszłością w czasach PRL dowiódł znaczenia słowa POLSKOŚĆ. Jezeli Komorowski nazywa sam siebie rewolucjonista z tamtych czasach to jak nazwać Maciarewicza.

Wolę za plecami kandydata na Prezydenta Andrzeja Dudy polityka z wyrazistą przeszłością opozycyjną anizeli obecnego Prezydenta za plecami którego stoją oficerowie z WSI oraz grupy biznesowe z niejasnymi powiązaniami.

Oceńcie zreszta sami

ANTONI MACIAREWICZ ( ZŁY )

Podczas studiów należał do rady wydziałowej Zrzeszenia Studentów Polskich, zaangażował się w działalność opozycyjną, był założycielem Ligi Niepodległościowej, był uczestnikiem strajków studenckich w marcu 1968, za co był tymczasowo aresztowany od 28 marca do 3 sierpnia 1968, a w związku z tym został następnie zawieszony w prawach studenta

Po wydarzeniach grudniowych na Wybrzeżu w 1970 zorganizował akcję pomocy, polegającą na oddawaniu krwi dla ofiar.

W latach 1973–1975 koordynował, wraz z innymi niezależnymi intelektualistami, akcję pisania listów protestacyjnych do Sejmu PRL przez wyższe uczelnie, w których sprzeciwiano się zmianom w konstytucji PRL

W styczniu 1976 rozpoczął przewód doktorski pod kierunkiem profesora Tadeusza Łepkowskiego, który został przerwany wymówieniem w połowie października 1976 z powodu zaangażowania Antoniego Macierewicza w działalność Komitetu Obrony Robotników. Ponadto z powodu działalności opozycyjnej została zablokowana publikacja jego książki pt. Ameryka Łacińska w krzywym zwierciadle oraz planowany wyjazd do Argentyny w celu prowadzenia badań archiwalnych

Po pacyfikacjach wystąpień robotników w okresie czerwca 1976, wraz z członkami KOR, organizował akcję niesienia pomocy robotnikom Radomia i Ursusa. Wraz z niektórymi dawnymi harcerzami Czarnej Jedynki współtworzył konspiracyjną strukturę, która zajmowała się zbieraniem pieniędzy, udzielaniem pomocy prawnej i lekarskiej represjonowanym

We wrześniu 1976 był jednym z założycieli Komitetu Obrony Robotników, współautorem pierwszego apelu KOR i rozpoczął wydawanie„Komunikatu KOR-u”. Blisko współpracował wówczas z Jackiem Kuroniem i Adamem Michnikiem. Od 16 maja do 23 lipca 1977 w Krakowie  oraz na kilka dni w grudniu 1979 był ponownie aresztowany.

Od października 1977 rozpoczął wydawanie podziemnego miesięcznika „Głos” i był jego redaktorem od początku do 1990  (początkowo publikowali w nim Adam Michnik, Jacek Kuroń i inni członkowie KOR, zaś po konflikcie z nimi Antoni Macierewicz redagował pismo samodzielnie). W październiku 1979 był uczestnikiem solidarnościowej głodówki w Kościele Świętego Krzyża w Warszawie

W związku z działalnością opozycyjną w latach 70. był rozpracowywany i inwigilowany przez służby bezpieczeństwa PRL, m.in. sześć razy karany przez kolegia ds. wykroczeń, od 1976 do 1980 co najmniej 23 razy zatrzymywany na 48 godzin, stosowano wobec niego przeszukania mieszkania.

Od września 1980 kierował Ośrodkiem Badań Społecznych NSZZ „Solidarność” (formalnie na stanowisku sekretarza naukowego i rozpoczął wydawanie niezależnego dziennika „Wiadomości Dnia Warszawa.

Od października 1980 był członkiem zespołu doradców Krajowej Komisji Porozumiewawczej, a później Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”.

27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości. Jesienią 1981 został wykładowcą na Uniwersytecie Jagiellońskim, a jednocześnie na terenie całego kraju prowadził wykłady z zakresu historii najnowszej

Po wprowadzeniu stanu wojennego z 13 grudnia 1981 wchodził w skład komitetu strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Po pacyfikacji tego protestu z 16 grudnia 1981 został internowany (w tym czasie została internowana na kilka miesięcy także jego żona. Osadzono go najpierw w zakładzie karnym w Iławie, następnie w Kielcach–Piaskach, Rzeszowie–Załężu iŁupkowie.

Po skierowania do szpitala powiatowego w Sanoku 9 listopada 1982, dziewięć dni później zbiegł. Autorem planu ucieczki był ksiądz Adam Sudoł^[11].

Antoni Macierewicz ukrywał się do 1984, kierując pracami grupy „Głos”, wydającej w podziemiu miesięcznik („Głos”) i tygodnik („Wiadomości”). Jego ówczesne poglądy wyrażał artykuł Odbudowa państwa(sygnowany przez zespół „Głosu”), który postulował trójporozumienie: „Solidarności” i Kościoła z Ludowym Wojskiem Polskim.

Był członkiem zespołu kierowniczego Archidiecezjalnego Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Warszawie i w 1984 członkiem jego rady programowej.

Współpracował z kontestującą politykę Lecha Wałęsy Grupą Roboczą Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”.

W 1988 przystąpił do Klubu Myśli Politycznej „Dziekania”, z którego odszedł rok później, gdy klub ten poparł porozumienie Okrągłego Stołu.

BRONISŁAW KOMOROWSKI  ( REWOLUCJONISTA )

Od 1977 do 1980 był stażystą w dzienniku „Słowo Powszechne”. Zaangażowany w działalność opozycyjną w ramachRuchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela.

W 1979 znalazł się wśród założycieli wydawnictwa niezależnego Biblioteka Historyczna i Literacka, organizował biblioteki pism drugoobiegowych, a także manifestacje niepodległościowe.

W 1980 został skazany razem z działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela na karę miesiąca aresztu za zorganizowanie w dniu 11 listopada 1979 manifestacji przed Grobem Nieznanego Żołnierza (rozprawie odwoławczej przewodniczył sędzia Andrzej Kryże).

W 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”, organizował struktury związku w Regionie Mazowsze, pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ „Solidarność”.

W 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości.

W czasie stanu wojennego był internowany od grudnia 1981 do czerwca 1982 w Jaworzu; po zwolnieniu pracował jako nauczyciel w Niższym Seminarium Duchownym w Niepokalanowie, kontynuował działalność opozycyjną, m.in. był jednym z założycieli podziemnego pisma „ABC. Adriatyk, Bałtyk, Morze Czarne.