Państwo, które zapowiada określone kroki i ich nie realizuje jest państwem teoretycznym. Obserwowane wśród szerokich odbiorców enuncjacji Herolda polskiej polityki wzmożenie intelektualne nie wskazuje, by znaleziono właściwy modus procedendi (tj. kolejność, w jakiej strona sporu wykonuje swoje kroki prawne).
W tym poradniku przedstawimy najwłaściwszy tryb postępowania strony rządowej co do uzyskania tytułowego zadośćuczynienia za pogwałcenia traktatowe w czasie II WŚ na szkodę Polski.
1. Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości w Hadze – jako główny organ sądowniczy ONZ – winien być adresatem długiego szeregu sukcesywnych wniosków odszkodowawczych, przygotowanych jeden po drugim przez rząd.
2. Wnioski te powinny określać naruszenia podpisanej przez Niemcy Deklaracji Brukselskiej, mówiącej m.in. o:
- zasadach sprawowania władzy na terytorium okupowanym,
- zakresie dopuszczalności zdobyczy wojennej (art. 7 okupant jest jedynie administratorem własności państwa okupowanego, art. 18 zakaz złupienia miasta zdobytego szturmem, art. 23 wszystkie rzeczy osobiste jeńca, z wyjątkiem broni, pozostają jego własnością, art. 38 zakaz konfiskat własności prywatnej, art. 39 zakaz rabunku) i rekwizycji (art. 40 - 42),
- ochronie obiektów cywilnych (art. 8 i 17).
3. Wnioski winny zawierać specyfikację strat materialnych i wskazywać pokrzywdzonego właściciela: państwo, naród lub (procentowo) mniejszość etniczną i zawierać konieczną kontrasygnatę poszkodowanych spoza Polski.
4. Kolejność wniosków:
- jako pierwszy - wniosek dot. barbarzyństwa niemieckiego w Kaliszu, w 1914 r., którego zniszczenie stanowiło naruszenie IV Konwencji Haskiej z 1907, zwłaszcza art. 25 (zakaz bombardowania bezbronnych osiedli) i art. 28 (zakaz rabowania miast lub miejsc nawet zdobytych szturmem); także branie zakładników było sprzeczne z art. 50 o zakazie kar zbiorowych;
- jako drugi - wniosek dot. zniszczenia Wielunia (aktualnie medialny z uwagi na decyzję Pana Prezydenta Dudy)
- jako trzeci – kolejne, poszczególne akty gwałtu, wymierzone tak w ludność cywilną, jak i np. akcje rabunku dzieł sztuki (patrz np.: http://www.krzysztofkopec.pl/podstrony/historia/kalicki.html).
5. Opracowanie listy wniosków i jej szczegółową specyfikację należy sukcesywnie przedstawiać opinii publicznej (w tym także uzyskane kontrasygnaty, mogące pochodzić np. od Rosji, Ukrainy, Izraela itd.).
Nie wyobrażamy sobie, by ten (lub podobny modus procedendi) nie został w bliskim okresie przygotowany i przedstawiony opinii publicznej.
