Generacja nic

Przypomnijmy sobie początek nowego wieku. Minęliśmy pluskwę milenijną, co to jej nie było. Skończyły się czasy „radosnego kapitalizmu” lat 90-tych. Przyszedł pierwszy kryzys – ten który obalił większość dotcomów. Okazuje się, że nie wystarczy skończyć zarządzania czy marketingu by zdobyć wysokopłatną pracę, bo większość dobrych posad jest już zajęta. Tabuny absolwentów wyższych uczelni zderzają się z rzeczywistością, a w oczy zagląda im bezrobocie. Pisze o tym jeden z członków Cool Kids of Death Kuba Wandachowicz w sławnym eseju dla Wyborczej. Zaczyna tak: „Myśleliśmy, że rzeczywistość nowej Polski pozwoli nam 20-latkom jakoś spektakularnie zaistnieć. Myliliśmy się bardzo.” Te nastroje przesiąkną do twórczości CKOD.

Ale według mnie, to nie jedyna przyczyna dla której pierwsza płyta zespołu zostanie przez wielu publicystów określona jako debiut dekady. Publicyści ci pamiętali jeszcze czasy lat 80-tych, gdzie zespoły punkowe pracowicie protestowały przeciwko różnym rzeczom. Potem nikt już się tak malowniczo nie buntował. CKOD przypomniał, co to znaczy bunt. Nawet, jeśli to tylko bunt przeciwko przedstawicielom show-biznesu, to i tak wzbudził nostalgiczne wspomnienia punkowej przeszłości.

Światła nie ma w tobie
Zgasło jak złe sny
Nowoczesny człowiek
To na pewno nie Ty
Światła nie ma we mnie
Zgasło kiedyś tam
Nowoczesny człowiek
To na pewno nie ja
Wiem że razem można wiele
Kto ma więcej ten ma rację
A my stwórzmy razem szybko
Całkiem nową generację

Generacja nic
Generacja nie
Generacja nikt
Generacja źle
To nie może się udać
To się kończy źle
Generacja nic
Generacja nie

Światła już w nas nie ma
No i dobrze, że zgasło.
Nie rzucamy się już w oczy
To jest miejska partyzantka
Wynieś z domu wszystko
Podpal łóżko, wyważ drzwi
Zbuduj sobie barykadę
Broń się do ostatniej krwi
Światła już w nas nie ma
Wypaliło się
Generacja nic
Generacja nie

Generacja nic...
(2002)