Nieupubliczniane kulisy Traktatu Monachijskiego
Ludwikowi Niemirowskiemu zarzuca się manipulowanie statystykami etnograficznymi na Kresach Wschodnich i w Galicji. Reprezentując stronę brytyjską podczas Konferencji Wersalskiej podawał fałszywe statystyki ludności polskiej zamieszkującej Małopolskę wschodnią, nie 2 mln a 600 tysięcy. Ważne było to, ze względu na wytyczanie granic na podstawie wilsonowskiej doktryny "samostanowienia narodów". Paderewski podaje, że był poddawany przez niego szantażowi. Namier sfałszował zapis linii demarkacyjnej zwanej linią Curzona, przypomnianej na konferencji w Spa w lipcu 1920 r. przez Philipa Kerra, który przekazano do akceptacji przedstawicielom dyplomacji sowieckiej. Przygotowany przez Namiera wariant linii, odcinał Lwów i Wilno od Polski. Stalin wytyczając polskie granice po II WŚ powoływał się na fałszywkę Lewisa Bernsteina Namiera.
W kwietniu 1938 r., Po upadku drugiego rządu Bluma, Georges Bonnet został mianowany ministrem spraw zagranicznych przez Daladiera. Bonnet był zagorzałym zwolennikiem porozumienia monachijskiego z 1938 r. I stanowczo sprzeciwiał się podjęciu działań militarnych przeciwko ekspansji Niemiec, wolał postępować zgodnie z procedurą ugodową. Gdy był ministrem finansów ograniczał wydatki na zbrojenia, mimo że w tym samym czasie Hitler na potęgę zbroił Niemcy. Był zwolennikiem tezy, że Francja powinna się rozbrajać nawet w wypadku niemieckiego wyścigu zbrojeń.
Antyslawizm był bardzo częstym składnikiem włoskiego faszyzmu oraz niemieckiego narodowego socjalizmu podczas II wojny światowej.
W latach 20. XX wieku, włoscy faszyści, którzy wysuwali roszczenia terytorialne wobec Jugosławii atakowali Słowian południowych zamieszkujących jej tereny, a szczególnie Serbów oskarżając ich o „skłonności atawistyczne”. Faszystowska propaganda włoska głosiła także, że kraj ten był efektem masońskiej konspiracji i powstał ze środków loży masońskiej Wielkiegi Wschodu.
Antypolska rycina propagandowa. Konflikt polsko-czeski, który zaważył na wzajemnych stosunkach w okresie międzywojennym rozpoczął się gdy 23 stycznia 1919, na rozkaz premiera Karla Kramářa i prezydenta Tomáša Masaryka, wojska czechosłowackie w liczbie 16 tys. żołnierzy, z pociągiem pancernym i artylerią (pod dowództwem płk. Josefa Šnejdarka), wkroczyły na Śląsk Cieszyński.
Bonnet vs Niemirowski vs Beck
Bonnet miał, (Linda Colley Lewis Namier (Historians on Historians) wbrew woli Namiera, zignorować ofertę polskiego ministra spraw zagranicznych, pułkownika Józefa Becka w maju 1938 r., aby Polska przyszła na pomoc Czechosłowacji w razie niemieckiego ataku. Bonnet zaprzeczył, że taka oferta została złożona, co skłoniło Namiera do oskarżenia Bonneta o kłamstwo i próbę sfałszowania zapisu. Namier zakończył debatę w 1953 r. słowami: "Polska oferta, została najpierw storpedowana przez Bonneta, mężów stanu, a następnie wygumkowana z dziejów przez historyka Bonneta". Stawia to w złym świetle sojuszników Czechosłowacji zarówno Francję jak i Sowietów, które nie wykazały się wolą jej ratowania i pokazuje Polskę jako jedyne państwo w okresie międzywojennym realnie przeciwstawiające się ekspansji niemieckiej. Wersja Namiera jest o tyle wiarygodna, że nastawiony był antypolsko.
„Granic się nie negocjuje o granice się walczy” - miał powiedzieć Sergiusz Wojciechowski w odpowiedzi na politykę appeasementu prowadzoną przed traktatem monachijskim. Wbrew iskrzeniu pomiędzy Pragą i Warszawą, zwolennik przymierza z Polską. Bo gdy spojrzeć z lotu ptaka, czym są wspólne niesnaski i konflikty graniczne w obliczu hekatomby wojny światowej i jak bardzo nielogicznym jest rezygnacja z tego sojuszu. Żaden inny sojusz czy to z Sowietami, czy z Rzeszą, czy też z państwami Zachodu w obliczu zbliżającego się konfliktu nie gwarantował obu państwom bezpieczeństwa. Wywiad wojskowy obu państw zdawał sobie z tego sprawę, prowadził zakulisowe rozmowy - jedyną realną możliwością przeciwstawienia się III Rzeszy było dla nich połączenie sił. Choć z drugiej strony trudno sobie wyobrazić sytuację, że w momencie zaatakowania przez Niemcy jedynie Polski armia czeska podążyłaby z pomocą swojemu sojusznikowi, raczej fortyfikacje sudeckie pełniłyby funkcje drugiej linii Maginota, zza której oczekiwałaby biegu wypadków.
W lipcu 1932 roku na Genewskiej Konferencji Rozbrojeniowej władze czechosłowackie nabrały pewności co do nieuchronności konfliktu zbrojnego, wybuch prognozowały na rok 1936. Zdecydowano wówczas o intensywnych przygotowaniach do przyszłej wojny. Czeska mobilizacja wojskowa poprzedzająca Monachium była dwukrotnie liczniejsza niż ta polska z 1939 roku. Magazyny dwukrotnie bardziej zapełnione bronią, sudeckie fortyfikacje zdawałoby się nie do zdobycia, pięciokrotnie bardziej zapełnione magazyny amunicją artyleryjską oraz broń ze Śkody, Zbrojovki, czołgi które później w niemieckich rękach stały się taranem kampanii wrześniowej.
