Jakoś nie chce skończyć się ta piękna przygoda. A może wcale nie przygoda tylko profesjonalna gra naszej piłkarskiej młodzieży. Włosi od początku rzucili się do ataku. Włosi także utrudniali Polakom życie poza boiskiem. Udostępnić o tej porze roku we Włoszech szatnię bez klimatyzacji, ty chyba przesada.
Polska grała przede wszystkim mądrze. Nie wyszła wysoko jak Hiszpania, nie przyjęła otwartej gry. Cofnięci, trochę za podwójną gardą przyjmowali szarże Italii. Włosi nie mieli miejsca, żeby się rozpędzić, żeby pomknąć z piłką do przodu, jak w meczu z Hiszpanią. Stwarzali sytuacje bramkowe, ale albo je marnowali, albo obrońca wybijał, albo wreszcie świetny polski bramkarz.
Mimo obrony Polacy nie sprawiali wrażenia przytłoczonych. Grali swoje, grali spokojnie i uważnie. W gąszczu przed polem karnym i na samym polu wygrywali większość pojedynków czasem przechodząc do ataku. Jedno z takich wyjść zakończyło się faulem na wysokości 25 metra od bramki włoskiej. Strzał Kownackiego Włosi odbili, ale do odbitej piłki momentalnie z obrotu złożył się Bielik i było 1:0 dla Polski.
W miarę upływu meczu z Włochów zaczynało "uchodzić powietrze", nerwowość, wzajemne pretensje, błędne pospieszne decyzje, bo... czas goni. Trzeba wspomnieć o tym, że Włosi grają na tych mistrzostwach wyjątkowo brutalnie i sędziowie ewidentnie im w tym pomagają. Polacy i z tym się uporali, a sędziom trzeba oddać, że nie uznali Włochom bramki ze spalonego.
Właściwie to może wynik nie jest aż tak ważny, ważna jest gra naszej reprezentacji. Polacy grają, jak byśmy chcieli, aby zawsze grali. Odważnie, bez kompleksów, z polotem i jakąś mądrością. Ostatni mecz grupowy z Hiszpanią nie będzie łatwy. Hiszpania nie gra tak brutalnie i fizycznie jak Włosi, ale dysponuje lepszą techniką. No ale... trzymać wypada za chłopaków kciuki. I znów... brawo Biało-Czerwoni!
