Zawsze uważałem że należy dbać i szanować co swoje. Tak mnie uczono, z tego tytułu nawet tak prosta sprawa jak konkurs pianistyczny będzie dla mnie wyznacznikiem do poczucia dumy narodowej. Wiadomo, gdyby nie Rosjanie Fryderyk Chopin tworzyłby w Warszawie, wygnany z kraju zmuszony był komponować w Paryżu. Gdyby nie George Sand i jej Majorka prawdopodobnie dożyłby słusznego wieku oraz pierwszego adapteru gdzie mielibyśmy szansę posłuchać mistrza. Stało się jak się stać miało, zmarł. Złośliwi powiadali że gdyby żył to by pewnie pił. Nie wiem czy nadużywał wina i calvadosa, ale mając polską duszę... I tutaj dochodzę do meritum,
Dostało mi się po uszach za komentarz i pianistę pana Pawlaka, który w tegorocznym konkursie był moim faworytem do głównej nagrody. Po pierwsze założyłem że nie wszedł do finału, bo się... przeżegnał przed wyjściem na scenę co zostało nagrane i poszło w sieć. Po drugie uznałem, że konkurs nie jest sprawiedliwym, bo jest zdominowany przez nie polskich sędziów. Powtórzę, oceniać pianistów powinni polscy sędziowie. Z prostego powodu że to polska muzyka, rwąca się z głębin polskiego serca Chopina, a co może o polskim sercu lub o polskiej mentalności w muzyce rdzennie polskiej powiedzieć obcokrajowiec? Zresztą, jak słuchałem wypowiedzi krytyków, to słyszałem jedynie zachwyty a to nad lewą ręką, lub nad prawą, nad tym i owym technicznym aspektem. Dla mnie Chopin to przede wszystkim Polska, więc kiedy słyszę jego kompozycję trafiam z automatu do cudownego polskiego świata, do polskiej wrażliwości pojmowania tego świata i nie roztrząsam wówczas cis mol czy e dur. Myślę, że tak samo postrzegał swoją twórczość śp. Fryderyk i tak grał, bo była to jego wizja muzyki. Grał, by opowiedzieć swoją grą o Polsce którą utracił za sprawą rosyjskiego zaborcy. No, ale dzisiaj, dla sympatyków multi-kulti będą to zawsze jakieś chore absurdy
Inne tematy w dziale Kultura
