Palikot

Nie jestem wielbicielem Janusza Palikota. Cóż więc w nim widzę? Dostrzegam człowieka popędliwego, emocjonalnie niestabilnego, inteligentnego pragmatyka z dziesiątkami i setkami pomysłów każdego dnia. Dla niego mniej liczy się kontynuacja, a bardziej rozwój, efektywność, skuteczne osiąganie zamierzonych celów. Widzę, jak drażni to niektórych, że dążąc do samemu sobie wyznaczonych celów potrafi on z chwili na chwilę zmienić zdanie, podjąć diametralnie odmienne działanie, nawet "pojechać po bandzie", tj. na granicy moralności, dobrego smaku, nie trzymać się bezpiecznego środka w decyzjach i ich wykonaniu.

Przyznam się jednak, że w oceanie hipokryzji, oportunizmu i konformizmu polegającego chociażby na zupełnym braku oporów moralnych przed przyjmowaniem wysokich premii nie mających uzasadnienia przez polityków i urzędników- jest to zgodne z prawem, ale nie z solidarnością społeczną i poczuciem sprawiedliwości (władza korumpuje w sposób niedostrzegalny)- nie widzę dla niego alternatywy. Więcej nawet: za majstersztyk uważam stworzenie wspólnej inicjatywy z byłym prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim, Siwcem, Cimoszewiczem, itd.- zamiast wyciągać pojedynczych posłów do swojego Ruchu Palikot stwarza wrażenie budowania szerokiej centrolewicy, ale chodzi mu jedynie o wzmocnienie siły własnego ugrupowania kosztem innych zgranych polityków- procent głosów wyborczych na taką koalicję się zwiększy, a jednocześnie żaden głos rozsądnych wyborców nie padnie na stare zgrane twarze- dobrze czuje to L.Miller i wcale mu się ta koalicja nie podoba, bo jest pewien (i ma rację), że ta koalicja to koniec dla SLD-owskiej wierchuszki, a może i dla samego SLD. Palikot zadziałał jak wampir i chce wyssać całą krew z tych pseudolewicowych cwaniaczków.