Skrótowce takie są wdzięczne. Ten w tytule ma do tego niezwykle zgrabne rozwinięcie. Teatr Działań Wojennych.
Posłużyć się określeniami, jakimi szermują teoretycy i badacze wojen. „Siła żywa”, „teatr działań wojennych”, „operacja specjalna”. Można przesuwać grabkami po planszach, zgrabnie, niczym krupier sztony w ruletce. Rien ne va plus. Sztabowcy wiedzą, jak to robić czyste mając ręce.
Wygłosić mowę, w której wykłada się doktrynę. Drang nach Osten, drang nach Westen.
Terytorium, strategia. Potrawa w nacjonalnym sosie. Flagi, godła, symbole. Nieodmiennie coś dużego, wzniosłego. By zasłoniło każdy szczegół. Szczególnie pewne szczegóły.
By można się było wszystkiego wyprzeć, by to wróg zawsze był winien. Nadać wrogowi nazwę najnikczemniejszą. Iść w zaparte.
Można postawić ołowianych żołnierzyków wzdłuż granic, określić na czerwono nieprzekraczalne linie. Obronność, bezpieczeństwo, odmieniać na wszystkie sposoby.
Można tak, by nie sprowokować ostatecznej katastrofy. Bo kropka. Bo jest ów „guzik atomowy”, paraliżuje, że zostanie użyty.
Nie trzeba wypowiadać wojny, by była. Można nie mówić o wojnie, która jest.
Nie da się „od-zobaczyć”.
Widziałem wyrywali sobie ścierwo zębami
Widziałem grozili sobie karabinami
…
Widziałem chodzili po sobie butami
Widziałem jeździli po sobie czołgami
/Kazik, Kult/
