oczy i worek

Lepiej unikać spojrzeń. Powiedzą, że masz w twarzy jakiś umęczony wyraz. Że obnosisz się ze swoim nieszczęściem.

Dlatego przychodzi się wieczorami, kiedy mają swoje domowe zajęcia. Trzeba tylko unikać pory, gdy wyprowadzają psy, zwykle łączą ten rytuał z wynoszeniem śmieci. Można też w dzień, kiedy są w pracy, lecz trzeba uważać, bo nie wszyscy pracują.

Przecież mogłeś zostać chociaż szaconku godnym menelem. Wysiadywałbyś przed sklepem, miałbyś repertuar grepsów, które przemieniłyby się w krążące po kraju „meneliki”, a przy mniejszym szczęściu ozdobiłyby - nudny poza tym jak flaki w oleju - tekst jakiegoś autora o wielkim o sobie mniemaniu, łechcząc jego ego. Zawsze byłeś dobry w układaniu tych, jak im tam, bon motów.

Porządność  gubi, podobnie jak ufność. Wiele lat temu coś wyczytałeś w czyichś oczach. Dałbyś sobie za to uciąć rękę, że tam było. Potem nie widywałeś tych oczu. Tak zaczęła się twoja wielka włóczęga. Wierzyłeś, że to tylko chwilowe, że znowu spotkasz i spojrzysz w jej oczy.

Przylgnęła raz do ściany na twój widok, najchętniej by się w nią wtopiła. Byle nie spotkać twoich oczu. Nie, wtedy jeszcze nie sięgałeś do tych worków. Wystarczyłoby może się odezwać, rozbić szklaną bańkę. Za dumny byłeś. Poszedłeś dalej. Czekał na ciebie worek, z twoimi rzeczami.

Teraz ten worek masz, zwielokrotniony, na tylu śmietnikach wokół. Zawieszają, nie wyrzucają, żeby im sumienie nie wyrzucało, z resztkami dla takich biedaków jak ty. Sięgasz, wyjmujesz zapleśniałe, o które nie zadbali, bo co innego już im się zwidziało. Poznajesz, to ciągle twoje, to coście razem, a potem włożono w worek.

Lepiej unikać spojrzeń. Wiesz już. Wiesz i to, że nie każdy da sobie radę. Nie ty ich, ale oni twoich oczu nie mogą znieść.

A ty, stary łach, masz dla nich spojrzenie przenikliwe. W grze o najwyższą stawkę mówi im: „Sprawdzam”.

 „Nigdy więcej tego człowieka nie widziałem, a jego spłoszony wzrok często widzę do dzisiejszego dnia - i dziwnie, nieprzyjemnie, boli” Aelexey I.