Podjadając naturalny jogurcik z borówkami, zaczęłam sobie dziś z rańca rozważać o zjawisku działania pod wpływem uczuć (nie wiem czy to te bakteryjki w jogurciku ożywiły eksplozję myślenia, ale podejrzewam, że owszem). Dlatego też z pretensjami za moje rozważania proszę zgłaszać się do producenta jogurtu. Ja dpowiedzialności nie biorę.
Dawno temu, spotkałam się z osobnikiem, który mając głęboką, artystyczną duszę zmieszaną (ponoć !) z miksturą polskiego romantyzmu, wziąwszy głęboki oddech z wnętrza płuc, rozpoczął z kreatywnym westchnieniem (oczy ku niebu wznosząc) wykładzik o uczuciach. Tłumaczył protekcjonalnie, patrząc z wyżyn swoich wiekowych cokołów jak to cudownie jest być osobą działającą spontanicznie, pod wpływem emocji. Jako, że na rozmowę nie byłam przygotowana, skinęłam głową, przykrywając twarz dłonią, a dłoń milczeniem. Coś jednakowoż mi się z tym stwierdzeniem, nie zgadzało.
Chyba dlatego, że osobnika znałam długo i tak jak długo znałam, podobnie długo, nie znosiłam. Człowiek ten był bowiem dosyć często kosmicznie mściwy, rzadko się uśmiechał, często krzyczał w złości i nie był w stanie przeżyć nawet jednego dnia bez kłótni.
Słowo spontaniczność, szczególnie w jego wydaniu, zaczęło mi się odbijać czkawką (z posmakiem zgniłego dorsza). Cóż, spontaniczność, szczególnie w artystycznym świadku, brzmi pięknie. W końcu przecież najlepsza sztuka ponoć (sic!) opiera się na emocjach. Z ostatnim zdaniem osobiście się nie zgadzam, ale w przestrzeni publicznej owy mit w dalszym ciągu funkcjonuje, no więc przyjmijmy na dzisiaj, że może i owszem, a niech i tak...
Generalnie cenimy sobie spontaniczność. Niemniej kiedy tak z deczka głębiej się już w same efekty spontaniczności wgryźć, to przestaje nasz świat wyglądać " lalalala " - różowo, a scenariusz działań spontanicznych może wyglądać już dużo mniej artystycznie, za to czasem wręcz całkiem krwawo i boleśnie.
No bo cóż? Spontanicznie przecież można wbić komuś łopatę w plecy, wybić grabiami zęby, złamać czaszkę kilofem, a w przypadku mniej silnej spontaniczności, kopnąć w krzyż.
Spontanicznie, mąż może wyrzucić przez balkon żonę, strzelić z glocka do hydraulika, myląc go z kochasiem żony, udusić ręcami teściową i tak dalej. Przypadki można mnożyć, a wydział spraw kryminalnych zajmuje się przecież przestępstwami popełnionymi w afekcie, nie od dziś.
Hmm.. chyba jednak babcia natura, dała nam oprócz serca, także i nie puste, w końcu, komory mózgowe. Nie przypadkowo przecież. Do czegoś nasze szare komórki powinny być używane. A używane powinny być nie jedynie do sterowania mięśniami ale także do kontroli. Kontroli uczuć.
Czy należy więc, wykreślić spontaniczność z akcji. Otóż nie. Po prostu, każdy z nas instynktownie wie, czy szarpią nami uczucia pozytywne, czy negatywne. W przypadku tych pierwszych, absolutnie, możemy, a nawet powinniśmy, pozwolić sobie na spontaniczność. Fajnie jest podskoczyć z przytupem na ulicy, nawet w wieku 95 lat, gdy spotykamy starego przyjaciela, fajnie wykonać salto po zdanym egzaminie. Niemniej nawet wtedy, nie możemy wyłączać tych paru komórek, odpowiedzialnych za granice zdrowego rozsądku.
Natomiast w przypadku uczuć negatywnych, dla spontaniczności nie ma miejsca nawet na przestrzeni ułamka milimetra kwadratowego. Nie i już!
No chyba, że zamierzamy wypełniać kryminalne kartoteki, albo nie przeszkadza nam krzywdzenie drugiego człowieka.
