Cud w Pałacu Prezydenckim

Przypomniał mi się dowcip z czasów głębokiego PRL-u, okresu wszelakich deficytów, który może przez młodszych ode mnie być trudny do zrozumienia. Uosabia on marzenia ówczesnych beneficjentów dystrybuowanej przez system, prostej zasady polegającej na tym, że o czym by sobie nie marzyli, to właśnie tego...nie ma. A jeśli już udało się taki przedmiot marzeń pozyskać, należało ten fakt rozpatrywać w kategorii cudu.

Dowcip brzmiał tak:

Do pewnego miasta przybył cudotwórca-uzdrawiacz. (To akurat w PRL zdarzało się dość często i jest rzeczywistością pewnego wycinka tamtych czasów). W wynajętej sali wywoływał zgromadzonych chorych za kotarę, gdzie dokonywał rzeczy ponad ludzkie rozumienie. Najpierw zaprosił głuchą, by po chwili wyszła ona zza zasłony, w uniesieniu krzycząc: Słyszę, słyszę!!

Potem przyszła kolej na ociemniałego, który za moment pewnym krokiem wracał na swoje miejsce obwieszczając zgromadzonym: Ja widzę, widzę! Inwalida na wózku wjechał za kotarę i po kilku minutach wytoczył się na nim a jego oblicze jaśniało niebiańskim szczęściem, gdy zawołał:

Ludzie...ludzie... MAM NOWE OPONY!!!

Taki właśnie dowcip mi się przypomniał, pewnie dlatego, że Pan Prezydent onegdaj zaprosił spotkaną na ulicy, poruszającą się na wózku słynną, nieco natarczywą panią Bogusię do swojego Pałacu, skąd wyjechała...z nowymi akumulatorami.

I sztab Pana Prezydenta zakrzyknął: Ludzie! Pan Prezydent zakupił pani Bogusi akumulatory płacąc za nie z własnej kieszeni! Sam zaś gospodarz Pałacu skromnie oświadczył, że pani Bogusia wyjechała z Pałacu usatysfakcjonowana.

Wprawdzie, na ulicy, rzeczona w tempie karabinu maszynowego zarzuciła Prezydenta dziesiątkami bolączek różnego rodzaju, od prywatnych do powiedzmy ogólnospołecznych, jednak o akumulatorach do wózka inwalidzkiego mowy tam nie było. Udała się zatem pani Bogusia za kotarę Pałacu ze swoimi problemami i wyjechała z niego na... Nowych oponach.

Pardon, na nowych bateriach...

Jako się rzekło, usatysfakcjonowana.