Nie cierpię twórczości i legendy Rafała Wojaczka choć muszę przyznać, że w niektórych wierszach trafił w sedno na przykład w tym w którym ojczyzna jest jak:
Matka mądra jak wieża kościoła
Matka większa niż sam Rzymski Kościół
Matka długa jak transsyberyjska
Kolej i jak Sahara szeroka
I pobożna jak partyjny dziennik
Matka piękna niczym straż pożarna
I cierpliwa jak oficer śledczy
I bolesna jak gdyby w połogu
Metafora Polski jako kobiety to niestety nie tylko jeden z najbardziej trwałych toposów w naszej literaturze. Ma ona także istotny wymiar fakt społeczny. Wbrew temu co wymyślają oszalali teoretycy matriarchatu nie jest on pierwotnym stanem ludzkości ale raczej niezwykle rzadko występującą anomalią powstałą na skutek splotu różnych okoliczności. Nie wiemy dlaczego taką formę ładu społecznego wybrał lud Mosuo gdzieś tam w Syczuanie. Wiemy natomiast doskonale dlaczego matriarchat świeci triumfy w Polsce. Od siedemnastego wieku nasz kraj jest terenem nieustających wojen i powstań. Efektem jest negatywna selekcja populacji męskiej. Na wojnie niestety giną najlepsi: najodważniejsi i najbardziej ofiarni. A jeśli udaje im się przeżyć to po powrocie do domu nie nadają się do normalnej egzystencji. Ulubiony motyw antycznych autorów od Homera po Ajschylosa: powrót wojownika do domu w XX wieku stał się udziałem milionów.
W Polsce ze względu na ogromne straty w wojnach w siedemnastym wieku, powstaniach, dwóch wojnach światowych widać to szczególnie ostro. Pod nieobecność mężczyzn trud zajmowania się rodziną spadł na kobiety i doprowadził do wytworzenia się typu Matki-Polki. To dominujące kobiety zajmowały się wychowaniem dzieci i kształtowaniem ich psychiki i trwa to właściwie do dzisiaj pomimo, że ostatnia wojna zakończyła się ponad 70 lat temu. Okazało się, że chory model wychowania chłopców przez kobiety nie tylko nie zanikł ale wręcz przeciwnie uległ wzmocnieniu. Kto miał do czynienia z roszczeniową i nadopiekuńczą mamuśką w szkole lub ze studentem-maminsynkiem ten doskonale wie o czym mowa. Można by długo i mądrze pisać w wyższości i niezbędności w życiu społecznym cnót typowo męskich. Niestety wszystko wskazuje na to, że zostały one skutecznie pogrzebane. Dlatego protesty koszmarnie wyglądających kobiet po hasłem walki z męskim szowinizmem i opresyjnym patriarchatem to po prostu robienie sobie jaj z pogrzebu.
