Szanowny panie pośle jeśli pani z telewizji TVPInfo stawia pytania i zaprasza pana do programu to z powodu braku odpowiedzi na zadany temat, proszę wybaczyć w liceum im. Romualda Traugutta winien pan powtórnie zdać egzamin z matury.
Konrad Frysztak przewodniczącym Parlamentarnego Zespołu ds. Wędkarstwa
2020-05-28 09:12
Konrad Frysztak poseł Koalicji Obywatelskiej, w środę 27 maja, został przewodniczącym parlamentarnego zespołu ds. wędkarstwa. Będzie rozwiązywał problemy wędkarzy.
Najlepsze wiadomości video z Radomia znajdziesz na naszym kanale na YouTube - TUTAJ"W środę zostałem wybrany na przewodniczącego Parlamentarnego Zespołu ds. Wędkarstwa. Wspólnie z moimi koleżankami i kolegami posłami będziemy rozwiązywali problemy wędkarzy, których w Polsce, według szacunków, jest około 2 mln. Oczywiście na moją pomoc mogą liczyć również wędkarze z PZW Radom" - napisał na swoim profilu facebookowym poseł Konrad Frysztak.
mm, fot. Facebook Konrad Frysztak
Zobacz także: Aneta Poneta: Kobieta jest fenomenem
Najświeższe wiadomości z Radomia i regionu znajdziesz na profilu CoZaDzien.pl na Facebooku - TUTAJ
RADOM
WIADOMOŚCI RADOM
WIESZPIERWSZY
KONRAD FRYSZTAK
Chcemy, żeby portal CoZaDzien.pl był miejscem wymiany opinii dla wszystkich mieszkańców Radomia i ziemi radomskiej.
Ze względu na sytuację na Ukrainie i emocje, jakie pojawiają się przy tej okazji, zdecydowaliśmy w najbliższym czasie wyciszyć komentarze na naszej stronie. Zachęcamy do dyskusji w mediach społecznościowych. Apelujemy o wzajemny szacunek i zrozumienie.
Chcemy, żeby nasze publikacje były powodem do rozpoczynania dyskusji prowadzonej przez naszych Czytelników; dyskusji merytorycznej, rzeczowej i kulturalnej. Jako redakcja jesteśmy zdecydowanym przeciwnikiem hejtu w Internecie i wspieramy działania akcji "Stop hejt".
Dlatego prosimy o dostosowanie pisanych przez Pa. komentarzy do norm akceptowanych przez większość społeczeństwa. Chcemy, żeby dyskusja prowadzona w komentarzach nie atakowała nikogo i nie urażała uczuć osób wspominanych w tych wpisach.
...
Temat Historia okupacji niemieckiej na Ziemiach Polskich w okresie II Wojny Światowej w latach 1939-1945.
Mimo ponad przeciętnego wzrostu 207 cm i solidnej postury nie jest pan przecież "Głupim Jasiem fasolą".
https://www.youtube.com/watch?v=KOUnuRtVrcg
Z racji młodego wieku (rocznik 1986) jeszcze wiele lat solidnej nauki przed panem!
https://frysztak.eu/
Chyba, ża ma pan wiedzę i dwom panom służy.
Dla przypomnienia jedna z nich" Rzeź Woli i Historia kata Warszawy Reinefartha.
Jego emerytura generała SS to nie emerytura nauczycielki biologii z liceum z Warszawy znanej mi Marylki rocznik 1933 cudem ocalałej z masakry. W ich domu z ogrodem na Jelonkach zajęli bez dyskusji wówczas w sierpniu 1944 Rosjanie i Ukraińcy z grupy Bronisława Kamińskiego RONA pod dowództwem generała SS Reinefartha. Ich życie ocaliły owoce w ogrodzie. Po ciężkiej pracy i piciu wódki zajadali się nimi. Szczególnie smakowały im brzoskwinie i gruszki lipcowe.
Ojciec Marylki Kazimierz jak specjalista ogrodnik porządkował w roku 1946 Niemiecki Obóż Koncentracyjny Oświecim powołany do wojska.
Jego dziełem jest Park gen.Sowińskiego na Woli.
https://dzieje.pl/aktualnosci/30-lat-temu-zmarla-wanda-lurie-polska-niobe-ktora-przezyla-rzez-woli
Powstanie Warszawskie
30 lat temu zmarła Wanda Lurie - Polska Niobe, która przeżyła Rzeź Woli
PUBLIKACJA: 21.05.2019 Wiadomości
21 maja 1989 r. zmarła Wanda Felicja Lurie, nazywania „Polską Niobe”. W trakcie Rzezi Woli podczas pacyfikacji Powstania Warszawskiego, będąc w 9 miesiącu ciąży, przeżyła własną egzekucję i rozstrzelanie trójki jej dzieci.
„Takich Wand było wiele. Zginęły wraz z dziećmi, z całymi rodzinami - i nadal są anonimowe. Trzeba im przywrócić imiona i nazwiska!” – powiedziała PAP Katarzyna Utracka, historyk z Muzeum Powstania Warszawskiego.
Po wybuchu Powstania Warszawskiego Hitler wydał ustny rozkaz Reichsfuehrerowi SS Herinrichowi Himmlerowi, aby zrównać polską stolicę z ziemią i wymordować całą ludność. Podczas procesu w Norymberdze zanotowano treść tego polecenia: „każdego mieszkańca należy zabić, nie wolno brać żadnych jeńców”.
„Aby osiągnąć ten cel, Himmler rozkazał mobilizację specjalnych jednostek doświadczonych w zwalczaniu partyzantów. Na ich czele stanął SS-Obergruppenfuehrer Erich von dem Bach-Zelewski (…). Na jego rozkaz SS-Gruppenfuehrer Heinz Reinefarth (wyższy dowódca SS i policji w Kraju Warty) utworzył niejednolitą formację militarną. W jej skład weszły następujące jednostki: pułk z brygady SS RONA z Rosyjskiej Narodowej Armii Wyzwoleńczej pod dowództwem SS-Brigadefuehrera Bronisława Kamińskiego, pułk SS dowodzony przez SS-Standartenfuehrera Oskara Dirlewangera, 608. Pułk Ochrony z Wrocławia, dowodzony przez pułkownika Willy’ego Schmidta oraz batalion zapasowy z dywizji pancerno-spadochronowej Waffen-SS +Hermann Göring+” - czytamy w materiałach wystawy IPN „Wola Pamięci 1944”.
W dniach 5-7 sierpnia 1944 r. Niemcy przeprowadzili pacyfikację dzielnic Wola i Ochota. „Na żadnym wojskowym froncie świata nie ma ciężarnych kobiet, niemowlaków, dzieci i starców. Tu byli. Okrążeni przez czterdzieści tysięcy dobrze uzbrojonych Teutonów byli metodycznie niszczeni setkami ton żelaza i stali. Czołgi i samoloty, ciężkie działa i rakiety, miotacze ognia i miny samojezdne. (…) Niemiecki korespondent relacjonował: +żadne miasto świata nie doświadczyło podobnego piekła+” - przypomniał Stanisław Soszyński w referacie „Niemowlęta, dzieci i młodzież w Powstaniu Warszawskim”.
W ciągu tych trzech dni straciła życie nieznana liczba Polaków. „Obok Holocaustu jest to największa zbrodnia wojenna dokonana na ziemiach polskich. Najbardziej zdumiewające jest to, że sprawcy tego mordu do dziś pozostają bezkarni” – zaznaczył historyk Piotr Gursztyn w książce „Rzeź Woli. Zbrodnia nierozliczona”. „Koniecznie trzeba tu zauważyć, że największe mordy miał miejsce na terenie kontrolowanym przez Niemców przez cały czas powstania. Nie miały bezpośredniego związku z działaniami bojowymi. Na obszarze zdobytym w wyniku walk dochodziło do zbrodni wojennych, ale ich skala jest nieporównanie mniejsza od mordów popełnionych przez Niemców w miejscach, gdzie nie musieli walczyć” - napisał.
„Z obecnych rachub wynika, że w Powstaniu zginęło od 130 do 150 tys. cywilnych ofiar, z czego na samej Woli od 30 do 60 tys. osób” – informuje Katarzyna Utracka.
Z „Przewodnika po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa w latach wojny 1939–1945” wynika, że 5 sierpnia 1944 r. na Woli to dzień największej, „jednorazowej” zbrodni wojennej w okresie II wojny światowej. Tego jednego dnia zamordowano tutaj nie mniej niż 20 tys. cywilów.
Jedną z ofiar Rzezi Woli była 33-letnia Wanda Felicja Lurie. Jej tragedię uwiecznił Krzysztof Kąkolewski w reportażu „Generał, który walczył z dziećmi”.
„Czy mówi panu coś nazwisko Lurie?” – zapytał po latach Heinza Reinefartha, generała SS, który osobiście nadzorował Rzeź Woli podczas Powstania Warszawskiego. Reinefarth zaprzeczył.
„Pani Lurie była w ciąży. Pańscy podkomendni zapędzili ją w grupie kilku tysięcy na podwórze fabryki na Woli wraz z trojgiem małych dzieci. Trzymając się za ręce podeszli do ściany. Dzieci zginęły od salwy, ona, ranna, wygrzebała się w nocy spod stosu trupów. Potem urodziła dziecko, które przeżyło w jej łonie śmierć rodzeństwa” - przypomniał Kąkolewski.
„5 i 6 sierpnia 1944 roku zdarzyły się różne rzeczy, o których ja nie wiedziałem (…) Przestępstwa wojenne zostały dokonane, to jest ustalone, ale ja to wiem z przewodu sądowego. Byli to ludzie Dirlewangera i Kamińskiego, którzy myśleli, że nadeszła godzina zemsty” - odparł emerytowany generał SS.
Reportaż opublikowano w książce „Co u pana słychać?”, na którą złożyły się zapisy spotkań Kąkolewskiego z niemieckimi zbrodniarzami wojennymi, którzy uniknęli kary za ludobójstwo i po wojnie zrobili karierę w RFN.
Wanda Lurie urodziła się i wychowała w Warszawie, na Lesznie. Jej ojciec, Marian Podwysocki, miał warsztaty samochodowe, jedne z pierwszych w stolicy. Zachowały się reklamy w przedwojennych pismach: „Garaż Międzynarodowy, boksy, warsztaty mechaniczne, pneumatyki, benzyna, smary i asesoria samochodowe. Kupno – sprzedaż nowych i używanych samochodów. Porady dla kupujących. Wszelkie naprawy samochodowe oraz wulkanizacja opon i kiszek”.
Wanda była krótkowzroczna, w dzieciństwie straciła lewe oko i nosiła protezę. Podczas okupacji mieszkała na Kolonii Wawelberga, pod numerem 18. Jej mąż Bolesław, potomek napoleońskiego żołnierza, chemik z wykształcenia, był przemysłowcem, naukowcem i filantropem. Poszukiwany przez Niemców od początku okupacji, ukrywał się, posługując fałszywą kenkartą nr 586661 na nazwisko Bolesław Romanowski.
Wanda utrzymywała rodzinę z niewielkiego sklepiku z gilzami i bibułą – tyle zostało z przedwojennego przedstawicielstwa firm „Sokół”, „Biolabor”, „Pszczółka”, którego właścicielem był przed jej mąż.
1 sierpnia 1944 r. na Woli rozpoczęły się zaciekłe walki. Do 5 sierpnia, Wanda wraz z trojgiem dzieci - 11-letnim Lechem 6-letnią Ludmiłą i 3-letnim Wiesławem - przebywała w piwnicy. Około południa Niemcy wezwali do ich opuszczenia i „zaczęli wrzucać do piwnic granaty zapalające”.
Zeznania Wandy znajdują się w aktach Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich (OKZBN) w Warszawie (obecnie zasoby IPN), aktach procesu norymberskiego oraz w aktach niemieckich procesów Heinza Reinefartha. Można je również znaleźć na stronie www.zapisyterroru.pl, udostępnianej przez Instytut Solidarności i Męstwa im. Rotmistrza Witolda Pileckiego.
Kapelan szpitala wolskiego ks. Marian Chwilczyński tak relacjonował zdarzenia z 5 sierpnia, które obserwował przez szpitalne okno: „z piwnic domu przy Płockiej nr 28 Niemcy wyciągali kobiety i na podwórzu rozstrzeliwali karabinem maszynowym. W tym samym prawie czasie na podwórzu domu nr 30 przy Płockiej widziałem zza płotu wzniesione ręce kilkunastu osób, które po seryjnym strzale opadły”.
Kolumna uchodźców, w której znalazła się Wanda Lurie z trójką dzieci, została skierowana na ul. Wolską, pod numer 55, do fabryki „Ursus”, z której słychać było salwy. Oczekujących, nieraz po kilka godzin, na własną śmierć, Niemcy wpychali na teren fabryki w grupach po 100 osób. W bramach pomiędzy wewnętrznymi dziedzińcami, formowali skazańców w czwórki.
„W grupie, w której byłam było wiele dzieci po 10-12 lat, często bez rodziców. (…) byłam w ostatniej czwórce. Błagałam otaczających nas Niemców, by ratowali dzieci i mnie. Któryś z nich zapytał, czy mogę się wykupić. Dałam mu trzy złote pierścionki. Wziął je, lecz kierujący egzekucją oficer kazał mnie dołączyć do grupy idącej na rozstrzelanie. Zaczęłam go błagać o życie dzieci, mówiłam o honorze oficera. Odepchnął mnie tak, że się przewróciłam. Widział, że jestem w ostatnim miesiącu ciąży. Potem uderzył i pchnął mojego starszego synka wołając: prędzej, prędzej ty polski bandyto! Podeszłam w ostatniej czwórce wraz z trojgiem dzieci do miejsca egzekucji, trzymając prawą ręką dwie rączki młodszych dzieci, lewą rączkę starszego. Dzieci szły płacząc. Starszy widząc zamordowanych krzyczał, że nas zabiją. W pewnym momencie oprawca stojący za nami strzelił starszemu synkowi w tył głowy, następne strzały ugodziły młodsze dzieci. Potem strzelano do mnie. Przewróciłam się na lewy bok”.
Kula trafiła ją w kark, przeszła przez dolną część czaszki i wyszła przez prawy policzek, wybijając kilka zębów. Podczas dobijania otrzymała trzy postrzały - w obie nogi. Ciężarną Wandę przywaliła sterta trupów. Pod wieczór, żołnierz niemiecki szukając kosztowności, stanął na ciele Wandy, uszkadzając lewą kostkę i krusząc obojczyk. Zdjęto jej z ręki zegarek. W przerwach między egzekucjami Niemcy pili, śpiewali, śmiali się.
Tego samego dnia Wanda straciła jeszcze młodszego brata 20-letniego Zdzisława Podwysockiego, który wówczas był pacjentem szpitala św. Łazarza na Płockiej.
O okolicznościach śmierci Zdzisława zeznawał przed OKBZN ks. Bernard Filipiuk, który także ocalał: „Mówiłem +Ojcze nasz+, gdy usłyszałem - +Feuer+ - wspominał. „Widziałem dokładnie jak przede mną rozstrzeliwano każdą dwunastkę ludzi, strzelając w plecy. Widziałem też, że po salwie gestapowiec dobijał jeszcze rannych strzałem w głowę. Trupami było już zajęte jakieś ¾ podwórka, niektóre z nich leżące bliżej płonących domów, paliły się”.
Kronika rodziny Lurie jest kroniką wojennych losów Polaków. Z Oświęcimia nie wrócił Henryk Lurie, pasierb Wandy, syn jej męża z pierwszego małżeństwa, aresztowany podczas łapanki z plikiem konspiracyjnych ulotek.
Wanda Lurie leżała pośród trupów przez trzy dni - aż zorientowała się, że nadal żyje dziecko w jej łonie. Nakazało jej to myśl o ratunku. „Gdy przekraczała bramę fabryki była za kwadrans piąta. Do końca swojego życia nie zapomniała tej godziny, którą wówczas wskazywał zegar na pustej portierni +Ursusa+. Tylko jego tykanie ożywiało tamtą, śmiertelną ciszę” – napisał syn Wandy, Mścisław Lurie we wspomnieniach zatytułowanych „Polska Niobe”.
Z zeznań Kazimierza Neca (protokół 506), złożonych przed OKZBN, wynika, że dosłownie trzy godziny później na podwórze „Ursusa” przybyły ekipy „Verbrennenkommando Warschau”: „Cały dziedziniec fabryczny o wymiarach ca 50x50 m zasłany był trupami tak gęsto, że niemożliwe było przejść, nie depcząc ich. Wśród trupów była połowa kobiet z dziećmi, często niemowlętami. Wszystkie zwłoki nosiły ślady uprzedniego rabunku. Pozycja zwłok wskazywała na to, że ludzie ci byli mordowani pojedynczo, w szczególnie bestialski sposób. Po ułożeniu podkładu z drzewa stos podpaliliśmy. Przy układaniu stosu pracowało 50 ludzi około 6 godzin. (…) Ubiór i walizki wskazywały na to, że byli to uchodźcy” - opisywał Nec.
Archiwa PCK udostępniają w internecie efekt działalności „Verbrennungs-komando” tj. wykaz raportów z powojennych ekshumacji w Warszawie – czy raczej, w przypadku Woli, akcji zbierania porozrzucanych między gruzami szczątków ludzkich. PCK operował w orientacyjnych sprawozdaniach kilogramami prochów, ponieważ policzenie zwłok, odnalezionych w różnym stanie zniszczenia oraz rozkładu było niemożliwe. Pozycja 98 na tym wykazie opisuje egzekucję z 5 sierpnia 1944 w murach fabryki „Ursus”: „miejsce - Wolska 55, liczba ofiar - 8 tysięcy, uwagi PCK - przesiano 1029 kg prochów”.
Wanda Lurie trafiła do kościoła św. Wojciecha przy ul. Wolskiej, zapełnionego przez uchodźców z różnych dzielnic. „Rany szyi i klatka piersiowa nabrały koloru ciemnego, lewa ręka była bezwładna”. „Leżałam parę dni przy głównym ołtarzu. Żadnej pomocy mi nie udzielono. Jedynie współtowarzysze niedoli podali mi trochę wody. Po dwóch dniach zostałam przewieziona furmanką z ciężko rannymi i chorymi do obozu przejściowego w Pruszkowie, stamtąd do szpitali w Komorowie i Leśnej Podkowie. 20 sierpnia urodziłam syna”.
Te zeznania są suche i pozbawione kontekstu. Mścisław po latach dopowiedział szczegóły. Tuż przed masową egzekucją w kościele św. Wojciecha niejaki doktor Rawa zdołał ją wywieźć „na słomie chłopskiej furmanki poza warszawski pierścień śmierci”.
Po wyjściu ze szpitala Wanda Lurie zamieszkała w Podkowie Leśnej. Jej pierwsza relacja na temat niemieckich zbrodni została sporządzona 2 września 1944 r. przez Irenę Trawińską, ten protokół został zaliczony do akt procesu w Norymberdze. W grudniu 1944 r. spotkała się z mężem, który przeszedł kanałami z Górczewskiej na Starówkę – i uszedł cało z walk. Zamieszkali na Mokotowie.
Po wojnie Wanda nie chodziła ulicami, na których przeżyła własną śmierć. Tylko raz, w 1965 r., podjęła wysiłek przejścia szlakiem swojej sierpniowej golgoty. Kręcono wtedy „Spotkania z Warszawą”, dokumentalny film Jana Łomnickiego. „Mijała tłum ludzi na chodnikach, zamieszkałe znów domy, pędzące samochody i tramwaje” – opisał syn. „Nie widziała nic, nic nie słyszała. Ani gwaru ulic, ani pracy kamery filmowej. Nie odezwała się też ani słowem. Nie mogła. Tekst jej relacji. spisany tuż po powstaniu w podwarszawskim szpitalu, przeczytała znana aktorka” - relacjonował Mścisław Lurie.
57 sekund tego filmu, z relacją Wandy Lurie z Powstania, jest dostępne na Youtube.
„Wanda Lurie przeżyła, żeby zaświadczyć, podać nazwiska sąsiadów, znajomych, których zapamiętała tam na miejscu kaźni” – napisał Mścisław. Zanotowała nazwiska ok. dwustu ofiar w szkolnym dzienniczku rozstrzelanego synka. Potem tę listę przekazała badaczom niemieckich zbrodni. Zrobiła z dykty prowizoryczną tablicę, napisała pierwszy nekrolog rozstrzelanych. Zawiesiła na fragmencie fabrycznej ściany, przyniosła kwiaty.
6 sierpnia 1946 r. odbył się pogrzeb bezimiennych ofiar Powstania Warszawskiego z Woli i Ochoty. Na Cmentarzu Wolskim spoczęło ponad 12 ton szczątków (ok. 52 tys. osób).
Wanda Lurie parokrotnie zwracała się do różnych instytucji „w sprawie odszkodowania z tytułu krzywd moralnych i materialnych doznanych od Niemiec w latach 1939 - 1945”. Informacje o „braku podstaw” do uznania jej roszczeń otrzymała od Międzynarodowego Trybunału w Hadze, Europejskiej Komisji Praw Człowieka oraz „Der Bundesminister der Finanzen - Bonn”.
W czasach PRL prezentowano ludobójstwo niemieckie poprzez konkretne przykłady. Dramat polskiej Niobe wykorzystywano do zobrazowania udręk Powstania. Po transformacji rozpoczęto przedstawiać ogrom i bezimienność ofiar Powstania. „Długo zastanawialiśmy się, jak opowiedzieć historię tej pacyfikacji. Ostatecznie powstał Namiot Rzezi Woli. Surowa prosta forma. Znajdują się w nim repliki protokołów ekshumacyjnych PCK, zatopione w przezroczystej żywicy, które można wziąć do ręki. Zwiedzający słyszą fragmenty przesłuchań świadków, złożone przed Okręgową Komisją ds. Badania Zbrodni Niemieckich” – opowiada Katarzyna Utracka. „Namiot jest zrobiony z filcu i wytwarza specyficzny, mdlący zapach, który pomaga wytworzyć atmosferę. Oprócz informacji o dziesiątkach tysięcy, przeważnie, anonimowych, ofiar można tam znaleźć także życiorysy i zdjęcia głównych katów Warszawy np. Reinefartha i Dirlewangera” - podkreśla.
Stałą wystawę dopełnia przestrzenna ekspozycja na Cmentarzu Powstańców Warszawskich. Tam, na podświetlonych filarach, umieszczono 60 tys. nazwisk ofiar z całej Warszawy: imię nazwisko, miejsce zamieszkania. „To są nazwiska ofiar z ludności cywilnej – w tym wielu z terenu Woli. Zależało nam na pokazaniu tego faktu, że podczas Powstania zostały wymordowane całe, nieraz wielopokoleniowe, rodziny – wraz z sąsiadami z całych kamienic. Musimy upamiętnić ofiary: przywrócić imiona i nazwiska tym ludziom, pochowanym w anonimowych dołach – opisanym w dokumentacji PCK jako kilogramy bezkształtnych szczątków. Trzeba ich wyrwać z anonimowości, mówiąc Herbertem +policzyć dokładnie zawołać po imieniu+” – mówi Utracka.
30 września 1944 r. Reinefahrt otrzymał za swą „bohaterską postawę” w Warszawie liście dębowe do krzyża rycerskiego. Na jego wniosek za podobne „zasługi" odznaczony został krzyżem rycerskim Oskar Dirlewanger. 5 listopada 1944 r. „Ostdeutscher Beobachter” z Poznania zamieścił wypowiedź kata Warszawy: „Żołnierz i SS-man, policjant i członek SD - wszyscy starali się o to, aby metropolia Polski, która nam, Niemcom przysporzyła w ciągu setek lat tylu nieszczęść, została doszczętnie zburzona. Równocześnie zniszczyliśmy wroga, zadając mu straty w wysokości około ¼ miliona ludzi”.
Aresztowany 18 maja 1945 r. w Salzburgu Reinefarth, w kwestionariuszu personalnym dla amerykańskich władz wojskowych, który wypełnił 20 sierpnia 1945 r. zataił swą rolę i obecność w czasie powstania w Warszawie: „Dnia 4 sierpnia 1944 objąłem na froncie wschodnim dowodzenie pułkiem, który następnie został rozbudowany do dywizji i składał się z Wehrmachtu i policji porządkowej”. W 1949 r. został przez komisję denazyfikacyjną w Hamburgu oczyszczony z wszelkich zarzutów. W 1958 r. napisał pierwszy rozdział w zbiorowej publikacji „Ludzie i ich czyny – opowiadania odznaczonych Krzyżem Rycerskim”, wydanej pod rządowym patronatem Lehmans Verlang w Monachium. Tytuł tego rozdziału brzmi „Mój pułk idzie za mną”. Nigdy nie poniósł odpowiedzialności za swoje zbrodnie.
Zmarł 7 maja 1979 r. w Westerland. Na jego pogrzeb licznie stawili się „towarzysze broni” oraz przedstawiciele ziomkostw.
Powojenne życie Wandy Lurie było naznaczone trudnościami. Mąż Bolesław wrócił z wojny z chorobą Buergera, przez całe lata wymagał troskliwej opieki. Otrzymywał głodową (252 zł) emeryturę, więc Wanda – inwalidka I grupy, musiała zapracować na utrzymanie męża i dwójki dorastających dzieci.
Wanda Lurie zmarła 21 maja 1989 r. W 2005 r. jej imieniem nazwano skwer na Woli.
W 2004 r. Mścisław Lurie wydał własnym nakładem broszurę „Polska Niobe” - to cymelium jest dostępne w nielicznych bibliotekach.
W 2006 r. historię Polskiej Niobe przypomniał reporter Romuald Karaś. Film dokumentalny wg jego scenariusza - wyróżnionego w konkursie „Powstanie Warszawskie w oczach młodych Polaków” - nie został zrealizowany. (PAP)
Iwona L. Konieczna
iko/ pat/
Czy pan panie pośle byłby w delegacji na uroczystym pogrzebie Reinefartha, zbrodnia który z powodu zasług dla wywiadu uniknął wyroku śmierci przez powieszenie i krawata w więzieniu na Mokotowie. Ale pana jeszcze na tym świecie nie było!
Pora więc uczyć się historii!!!
https://www.polskieradio.pl/400/7764/Artykul/3020581,Heinz-Reinefarth-Vom-NSKriegsverbrecher-zum-Landtagsabgeordneten%E2%80%9C
Deutsche Redaktion
Nachrichten
„Heinz Reinefarth: Vom NS-Kriegsverbrecher zum Landtagsabgeordneten“
16.08.2022 11:57
In den ersten Tagen des Warschauer Aufstands wurden im Stadtteil Wola zahlreiche Gräueltaten verübt: Vom 5. bis zum 7. August 1944 ermordeten die deutschen Besatzer auf Anordnung von Adolf Hitler und Heinrich Himmler zwischen 15.000 und 60.000 Personen – Männer, Frauen und Kinder. Die Verbrechen wurden von Soldaten und Polizeieinheiten begangen, die dem SS-Gruppenführer Heinz Reinefarth unterstellt waren. Reinefarth arbeitete nach dem Krieg als Rechtsanwalt, wurde Bürgermeister auf Sylt und Abgeordneter des GB/BHE im Schleswig-Holsteinischen Landtag.
Rekonstruktion eines Erschieungsortes whrend des Warschauer Aufstands auf einem Foto aus dem Jahr 1962 (LASH Abt. 354 Nr. 11256)
Rekonstruktion eines Erschießungsortes während des Warschauer Aufstands auf einem Foto aus dem Jahr 1962 (LASH Abt. 354 Nr. 11256)Quelle: Landesarchiv
Die zwei Karrieren des Heinz Reinefarth zeigt die zweiteilige Ausstellung „Heinz Reinefarth: Vom NS-Kriegsverbrecher zum Landtagsabgeordneten“. Sie ist ab dem 18. August 2022 im Landesarchiv zu sehen. Die polnisch-deutsche Kooperation stellt Reinefarths Wirken vor und nach 1945 ins Zentrum.
In der Wanderausstellung „Wola 1944: Auslöschung. Bilder aus dem Ermittlungsverfahren gegen Heinz Reinefarth“ des polnischen Pilecki-Instituts sind über hundert Bilder zu sehen, die während des Ermittlungsverfahrens gegen Reinefarth von der Staatsanwaltschaft Flensburg in den Jahren 1961 bis 1967 gesammelt wurden. Sie erzählen vom dramatischen Schicksal der Bevölkerung von Wola und beleuchten zudem die Hintergründe der deutschen Nachkriegsjustiz, die sich in diesem Fall als äußerst ineffektiv erwiesen hat. Die Wanderausstellung basiert auf langjährigen Recherchen der Institutsleiterin Hanna Radziejowska und dem umfangreichen Archiv-Programm des Pilecki-Instituts. Die Ausstellung ist in Schleswig erstmals in deutscher Sprache zu sehen und wird anschließend an weiteren Stationen in der Bundesrepublik gezeigt. Ausschlaggebend war ein seit dem vergangenen Jahr bestehendes Kooperationsprojekt zwischen dem Landesarchiv Schleswig-Holstein und dem Pilecki-Institut in Warschau. In den Archivmagazinen des Prinzenpalais sind die mehr als 120 Aktenbände der Ermittlungsverfahren der Flensburger Staatsanwaltschaft gegen Reinefarth überliefert. Sie wurden im Rahmen der Kooperation digitalisiert und den polnischen Forscherinnen und Forschern zur Auswertung zur Verfügung gestellt. Bei diesen Recherchen wurden zahlreiche bisher unveröffentlichte Fotos und Dokumente entdeckt, die in der Ausstellung erstmals einer breiten Öffentlichkeit präsentiert werden.
Die vielfältige Wanderausstellung wird im Landesarchiv durch ein „regionales Fenster“ ergänzt. Denn die zweite Karriere Reinefarths ist in Schleswig-Holstein verortet: Nach dreijähriger Kriegsgefangenschaft und Internierung zog Reinefarth nach Sylt, wo die Familie seit 1927 ein Sommerhaus besaß, und lebte bis zu seinem Tod im Jahr 1979 in Westerland. Durch sein höfliches und bescheidenes Auftreten und seinen Einsatz für die zahlreichen Geflüchteten auf der Insel erlangte er schnell die Sympathien der Sylter. Im Jahr 1951 wurde er zum Bürgermeister von Westerland gewählt. Die von ihm maßgeblich mit zu verantwortenden Massenmorde in Warschau und seine ehemalige Stellung als hochrangiger SS-General schienen keine Rolle mehr zu spielen. Erst mit der Wahl zum Landtagsabgeordneten im Jahr 1958 gelangten die Kriegsverbrechen an die Öffentlichkeit. Fortan ermittelte die Staatsanwaltschaft Flensburg gegen Heinz Reinefarth, jedoch konnte ihm die direkte Verantwortlichkeit für die Massenmorde in Wola nicht nachgewiesen werden, sodass die Ermittlung im Jahr 1966 eingestellt und Reinefarth außer Verfolgung gesetzt wurde.
Nach dem Ende seiner politischen Karriere praktizierte Reinefarth bis zu seinem Tod als Rechtsanwalt in Westerland. Die Aufarbeitung dieser dunklen Episode in der schleswig-holsteinischen Geschichte begann erst viele Jahrzehnte später. Im Jahr 2014 wurde eine Gedenktafel am Westerländer Rathaus eingeweiht, die an den Warschauer Aufstand und Reinefarths Täterschaft erinnert. Die damalige Bürgermeisterin Petra Reiber reiste mit einer Delegation nach Warschau und entschuldigte sich im Namen der Sylter und aller Deutschen dafür, dass jemand wie Heinz Reinefarth in der Nachkriegszeit eine solche Karriere machen konnte.
Anhand von Originaldokumenten aus den Ermittlungsakten, Filmen, Fotografien und Zeitungsartikeln stellt die zweiteilige Ausstellung anhand des Falls Reinefarth dar, wie mühelos ein ehemals führender Nationalsozialist in den 1950er-Jahren in die Gesellschaft und die politische Landschaft integriert werden konnte. Zugleich zeigt sie die polnische Sichtweise auf den Zweiten Weltkrieg und seine Aufarbeitung. Die Stimmen von Zeitzeugen und Nachkommen der Opfer des Warschauer Aufstands spiegeln die emotionale Betroffenheit wider, die das Thema bis heute hervorruft.
In einem umfangreichen Begleitprogramm werden ebenfalls Aspekte aus Vergangenheit und Gegenwart zur Aufarbeitung des Nationalsozialismus aufgegriffen. Neben Vorträgen deutscher und polnischer Referentinnen und Referenten sowie einer Filmvorführung werden Ausstellungsführungen und Workshops für Schulklassen angeboten. Den Abschluss bildet eine Podiumsdiskussion zum Thema „Umgang mit der NS-Vergangenheit in Schleswig-Holstein“ am 29. März 2023.
Die Ausstellung „Heinz Reinefarth: Vom NS-Kriegsverbrecher zum Landtagsabgeordneten“ ist vom 18. August 2022 bis zum 31. März 2023 im Landesarchiv im Schleswiger Prinzenpalais zu sehen.
Der Eintritt ist frei. Öffnungszeiten: Montag bis Freitag 8.30–17 Uhr. Alle Termine auch online unter www.schleswig-holstein.de/landesarchiv.
Die Ausstellung ist vom 18. August 2022 bis zum 31. März 2023 im Landesarchiv Schleswig-Holstein, Prinzenpalais, zu sehen.
Pressematerialien
Niech pan wybierze się jeszcze w m-cu wrześniu z panem Donaldem Tuskiem i kilkoma jeszcze kolegami z partii PO do Landu Schlzwig- Holstein i do kurortu Sylt nad morzem Północnym gdzie pan Heinz Reinefarth był burmistrzenm i samorządowcem tak jak pan.
http://www.tenhumbergreinhard.de/1933-1945-taeter-und-mitlaeufer/1933-1945-biografien-r/reinefarth-heinz-heinrich.html
* 26. 12.1903 Gnesen als Sohn des Gerichtsbeamten Fritz Reinefarth
verheiratet, ein Sohn und eine Tochter
+ 07. 05.1979 Westerland auf Sylt
Jurist, SS-Gruppenführer, Generalmajor der Waffen-SS und Polizei
SS-Gruppenführer Heinz Reinefarth war einer der Befehlshaber bei der Niederschlagung des Warschauer Aufstandes. Hier erhielt er den Beinahmen: "Mörder von Warschau" bzw. "Der Schlächter von Warschau" oder auch "Henker von Warschau"
Oparta na oryginalnych dokumentach z akt śledztwa, filmach, fotografiach i artykułach prasowych, dwuczęściowa wystawa oparta na sprawie Reinefartha pokazuje, jak bez wysiłku były czołowy narodowy socjalista był w stanie zintegrować się ze społeczeństwem i krajobrazem politycznym w latach pięćdziesiątych. Jednocześnie ukazuje polską perspektywę II wojny światowej i rozliczenie się z nią. Głosy współczesnych świadków i potomków ofiar Powstania Warszawskiego odzwierciedlają emocjonalną troskę, którą temat budzi do dziś.
Aspekty z przeszłości i teraźniejszości związane z narodowym socjalizmem są również poruszane w obszernym programie towarzyszącym. Oprócz wykładów niemiecko- i polskojęzycznych oraz projekcji filmowej, oferowane są wycieczki z przewodnikiem po wystawie i warsztaty dla klas szkolnych. Podsumowaniem będzie dyskusja panelowa na temat „Rozwiązywania się z nazistowską przeszłością w Szlezwiku-Holsztynie” 29 marca 2023 r.
Wystawę „Heinz Reinefarth: Od nazistowskiego zbrodniarza wojennego do posła do parlamentu krajowego” można oglądać od 18 sierpnia 2022 do 31 marca 2023 w archiwum państwowym w Pałacu Książęcym w Schleswig.
Wejście jest za darmo. Godziny otwarcia: od poniedziałku do piątku od 8.30 do 17.00 Wszystkie terminy również online na www.schleswig-holstein.de/landesarchiv .
Wystawę można oglądać od 18 sierpnia 2022 do 31 marca 2023 w Archiwum Państwowym Szlezwiku-Holsztynu w Prinzenpalais.
