Anatol nie lubił świąt. Jednak jeszcze bardziej nie lubił świątecznych życzeń. Nie lubił gdy ktoś wysyłał mu masowe kartki świateczne (jego skrzynka pocztowa, tak w realu jak i świecie wirtualnym wyglądała jak śmietnik). Nie lubił uśmiechu sąsiada, który pod dobrą datą wracając do domu, musi koniecznie coś miłego powiedzieć. Nie znosił setek wigilli, a których w przedszkolu, szkole, miejscu pracy, musiał uczestniczyć. Nie przepadał też za rodzinnym dzieleniem się opłatkiem. Ale jeszcze bardziej niz słuchać życzeń nie lubił ich składać.
I nie, że nie był w tym dniu życzliwy. Był jak codzień. Otwarty na ludzi. Pomocny dla potrzebujących pomocy, słuchający gataliwych, wyrozumiały dla zarozumialców. Jednak widział tych wszystkich, którzy nagle byli inni niż byli. Ktoś kto cały rok nie wierzył nagle wpada do kościoła. Ktoś kto post i umartwianie uważa za zabobon nagle docenia wagę tradycji i przejada się postnym jedzeniem. I nagle wszyscy kochamy się, życzymy sobie wszystkiego najlepszego, wybaczamy i prosimy o wybaczenie. Sie ma, sielanka - można by za Owsiakiem powtórzyć. Cóż gdy, ogólnie wiadomo, że święta, święta i po świętach - zgaga, kac i zgrzytanie zębów. I nijak się to ma do tego cośmy sobie życzyli.
