Ślepiec czuje, trącając nogą kamień, natomiast martwy nie [czuje]: w sprawach duchowych natomiast, jeśli umysł nie doszedł do oglądu tego, co ponad pojmowaniem, nie czuje on nic z tajemniczego oddziaływania. Kto więc przed oglądem tego, co ponad umysłem, ponad rozumem i ponad pojmowaniem, twierdzi, że posiada czucie w sprawach duchowych, przypomina człowieka ociemniałego, ktory posiada czucie tego, co doznaje [w sobie] dobrego lub złego, ale nie wie, co ma przy rękach lub przy stopach, a co jest dla niego sprawą życia lub śmierci. Nie posiada bowiem w ogóle, będąc pozbawionym władzy i czucia w oczach, [zdolności] czucia rzeczy złych lub dobrych, ktore się do niego zbliżają. Dlatego też nieraz, kiedy pałkę podnosi do obrony przed wrogiem, bywa, że zamiast niego prędzej uderzy swojego przyjaciela, podczas gdy wróg stoi przed jego oczyma i śmieje się z niego.
[fragment z Katechezy o zmartwychwstaniu ChrystusaSymeona Nowego Teologa, w tłumaczeniu Marcina Podbielskiego. Całość dostępna w: www.didaskalos.pl, Archiwum, O świętowaniu niedzieli]
Ten cytat towarzyszy mi od dziesięciu lat. Jest najtrafniejszym komentarzem tego, co przytrafia się duszy w drodze do Boga. Zanim przetrze ona swe oczy i zacznie rozpoznawać coś więcej niż instynkty, powinności, uczucia, pożądania, racjonalizacje i zbiory zasad, wielokrotnie sama sobie szkodzi, myląc zdeformowane cienie i odbicia rzeczy z nimi samymi.
