Kiedy natrafiam w swych poszukiwaniach literackich na osoby takie jak Mary Beard, czuję jak moje serce trzepocze w piersi, gdyż ludzie tacy jak ona, potrafią rozjaśnić mroki współczesności, stają się niejako portalami między odległą przeszłością a teraźniejszością. Podobnie jak ja, Mary jedną nogą żyje w tym świecie, drugą dwa tysiące lat temu. Jestem w stanie pojąć jej pasję, tego bakcyla, który zaraża nielicznych, zarówno w kwestiach nauki/sztuki czy sportu, gdyż płaszczyzna na której sama egzystuję, o co zresztą wielu miało, ma i pewnie mieć będzie, do mnie pretensje jest z nią pokrewna. Ociera się ona o jej świat, ba, nachodzi nań... Sama czuję niewyobrażalną tęsknotę do tamtych czasów, nie potrafię wyjaśnić dlaczego, bo też nie sposób udowodnić racjonalistom, jak i zagorzałym głosicielom jedynej słusznej prawdy, że czas jest na tyle zakręconym tworem, jak dla mnie żywą istotą w sennych kłębach której przewracamy się niczym kołysane w objęciach matki kocię, tak iż nigdy nie wiadomo, czy jesteśmy tu po raz pierwszy, czy może wędrujemy od przypadku do przypadku przez eony czasu. Ja wiem, że moja dusza nigdy nie zazna spokoju w tym świecie, ale pociesza mnie świadomość, że istnieją inne, pokrewne mej własnej, dusze, takie jak pani Beard...
Chcesz przeczytać więcej???
Zajrzyj na stronę:
http://anhelli-anhelli.blogspot.com/2011/06/pompeje-zycie-rzymskiego-miasta-mary.html
