Pewien znany pisarz fantasy powiedział kiedyś, że "nieśmiertelność to nie dar, lecz przeznaczenie, które musi się wypełnić", lecz gdy patrzy się na współczesnych ludzi widać w nich każdą słabość jak na dłoni, gdyż nauczyli się żyć bez celu, zatrzymali się w swej odwiecznej wędrówce. Niejeden z nas w nic nie wierzy, łącznie w siebie samego, powtarzając że poza przypadkową fizycznością, nic więcej nie posiada, lecz gdyby przyjrzeć się rozprawom naukowym mędrców tego świata, nie sposób przeoczyć iż między wierszami piszą Oni zgodnie, że to my jesteśmy.... bogami. Ludzki umysł wszak nie ma ograniczeń, wszystko jest możliwe, wystarczy tylko wyjść z siebie i stanąć obok, zwiedzając odległe zakątki wszechświata na skrzydłach astralnej projekcji. Hm.... Co rusz ktoś nas przekonuje, że nawet myśli w naszej głowie nie są nasze; sny są narzuconymi nam wizjami, rzadko pochodzącymi z dobrego źródła, trudno więc zaufać samemu sobie, czyż nie? Ale zaraz, zaraz.... Czyż nie powiedzieliśmy na wstępie, że w nic poza nami samymi nie wierzymy a i to rzadko? Skąd zatem ta łatwość w omijaniu prawdy, kiedy tłumaczymy naturę wszechrzeczy, podczas gdy tak ciężko nam określić kim jesteśmy w swej istocie? Czy nie wynika z tego, że podług ogromu Wszechświata samych siebie postrzegamy jednak jako coś istotniejszego? Można się pogubić, prawda? Przyjrzyjcie się proszę wszystkim sceptykom, tym niezachwianym teoretykom jedynej słusznej prawdy, którzy pustkę w sobie, zapełnili pustką jakiegoś abstraktu.....
Ciąg dalszy na stronie:
http://anhelli-anhelli.blogspot.com/2011/09/iliada-homer-gniew-nieskonczony.html
Plus ciekawy dokument:
TROJA -- część I
